Door Fiona Robertson, vertaald door Pleun Vermaas.
Niemand heeft me ooit geleerd hoe ik deze pijn kon voelen
Ik leerde mezelf te betwijfelen en opnieuw bevragen
dus al die tijd, stopte ik er gauw mee
Ik hoef jouw beloftes van redding niet meer
zulks onbedoeld slechte dienst bewijzen
zulks goedbedoelde onvriendelijkheid
Niemand heeft me ooit geleerd hoe ik me kon openstellen
Welke grotere vrijheid is er dan dit te voelen,
dus al het andere, dat zijn doel reeds heeft gediend,
nietig te verklaren?
Mijn lichaam, buigend en bibberend, danst eindelijk op haar eigen wijs
Zoals Jezus in de woestenij
ontelbaar veel verleidingen om deze woestijn te vermijden
– vele fluisteren: ‘ga weg van hier’ – om ontrouw te zijn aan onszelf
Dit is wat niemand je leren kan
