Door Scott Kiloby, vertaald door Pleun Vermaas.

Lieve allemaal,

Je hebt me geleerd om me onvolmaakt en afgescheiden te voelen. Vanaf het moment dat ik geboren ben werd me verteld dat ik niet goed genoeg ben, zoals ik ben. Je hebt de regels van tevoren al vast gesteld. Dat is nooit met mij overlegd. Al vertelde je me dat het verschil tussen goed en kwaad volkomen logisch is, toch zag ik dat jouw onderscheid en jouw regels gebaseerd waren op emoties. Zo leerde ik al op jonge leeftijd dat je tegen me loog, al van begin af aan. Wanneer ik iets deed wat jou tegen de borst stuitte omdat het niet was zoals jij graag zag, dan zei je dat de consequenties die jij me oplegde voor mijn eigen bestwil waren, alsof je zelf een onderonsje met de Alwetende hebt gehad. Maar ik voelde je emoties feilloos aan, van meet af aan. Ik kon zien dat jij gedreven werd door iets dat vele malen primitiever was, namelijk: opgekropte emoties en onbewust denken in jou, dat niet ontmanteld was.

Als ik me gekwetst voelde, opstandig, bang, beschaamd of boos was, overtrad ik jouw regels. Ik wist geen andere manier om je aandacht te krijgen. Terwijl dat was wat ik zo hard nodig had om mijn koers te bepalen in een complexe wereld die me, van begin af aan, alleen maar leugens verkocht. Ik zocht je en probeerde je te vertellen dat ik me gekwetst voelde, opstandig, bang, beschaamd of boos was. En ik kan zien dat jij dat ook bent. Ik wilde dat je je volledig bewust was van je eigen gedachten en gevoelens, zodat jij mij kon helpen bewust te zijn van die van mij. Ik hoopte dat je me kon helpen. Maar dat kon je niet. Telkens weer reageerde je namelijk vanuit je eigen kwetsuren, opstandigheid, angst, schaamte en boosheid als ik me niet aan jouw regels hield. Je projecteerde zo je eigen gevoelens op mij wanneer ik je regels brak. Daardoor werd mijn gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ en ‘afgescheiden zijn’ bestendigd. Dat is ook de reden dat ik als volwassene onmachtig ben om aanwezig te blijven bij mijn gedachten en gevoelens. Toen ik eenmaal wist hoe het was om ‘niet goed genoeg’ te zijn of ‘afgescheiden’, ging ik door met het overtreden van jouw regels. Ik wist niet beter! Alleen zo kon ik die gevoelens een plek geven. Kon ik iemand zijn. Ook al is die ‘iemand’ een sukkel in jouw ogen. Je hebt me geleerd dat niet-iemand zijn geen waarde heeft in jouw wereld. De enige manier die ik heb om mezelf te verzekeren van jouw onverdeelde aandacht is over de schreef gaan en mijn gevoel niet goed genoeg en afgescheiden te zijn in mijzelf te bestendigen.

Je hebt me geleerd lak te hebben aan jouw regels en dan ben je verbaasd als ik daar inderdaad lak aan heb?! Je reageerde vanuit kwetsuren, boosheid, schaamte en angst. Daarom voelde ik me, op mijn beurt, ook gekwetst, boos, beschaamd en bang. Ik vraag in plaats daarvan om onvoorwaardelijke liefde en acceptatie. Ik ben eerder geneigd me aan te passen als ik zie dat ik onvoorwaardelijke lief gehad en geaccepteerd wordt. Ik ben beter in staat om te genezen en gezond te worden als jij geneest en gezond wordt. Maar ik maak me zorgen om het feit dat je jezélf niet onvoorwaardelijk liefhebt en accepteert. Je bent mijn leraar. Ik zie graag dat mijn leraar er geen ‘lesdoekjes’ om windt en helder is, zodat ik leer hoe ik net zo helder kan zijn. Maar jij hebt me dat niet geleerd, hè?! Nee, je hebt me alleen geleerd om te liegen over hoe ik me echt voel. Ik heb dat van jou, echt!

Je hebt verwachtingen van mij die ik onmogelijk kan waarmaken. Dit heeft mijn wens om iemand te zijn versterkt, al is die iemand onvolmaakt en afgescheiden. Alles beter dan niemand zijn. Je eiste van me dat ik me aanpaste aan jouw beeld van mij. Je hebt me gevraagd om niet te liegen, vechten, verstoppen, manipuleren of controleren. Maar ik heb dat allemaal van jou geleerd?! Door naar jou te kijken en door het moeten laveren in een wereld die gecreëerd is door jouw onbewust-zijn. Ik zou niets liever willen dan leven in jouw wereld zonder hoeven te liegen, vechten, verstoppen, manipuleren en controleren. Maar ik kreeg steevast een seintje, dat wie of wat ik ben onacceptabel is. Je hebt tot op de dag van vandaag nooit eens een pas op de plaats gemaakt en het feit onderzocht of die onrealistische verwachtingen voortkomen uit jouw eigen kwetsuren, angst, schaamte en boosheid. Zelfs als je opbouwende kritiek geeft, voelt het als een verkapte terechtwijzing. Het enige wat er opbouwend aan is, is meer ego in ons alle twee. Daarom moet ik doorgaan met verstoppen, liegen, vechten, manipuleren en controleren. De hele rataplan! Ik kan niet anders dan je teleur stellen omdat ik niet aan jouw verwachtingen kan voldoen. Deze strategieën zijn mijn manier om te overleven, mijn hoofd boven water te houden. Jij maakt gebruik van dezelfde overlevingsstrategieën. Ik heb ze bij jou afgekeken. Iedere keer dat je tegen me begint met je hoge verwachtingen, voel ik je angst, schaamte, boosheid en kwetsuren. Maar jij bent je niet bewust van die emoties in jezelf. Je zegt dat ik me moet aanpassen wil ik overleven in deze wereld. Je zegt dat ik me moet aanpassen aan onbewust-zijn. Je zegt dat het nou eenmaal zo werkt in deze wereld. Maar het is juist deze wereld die mijn onvolmaaktheid en afgescheidenheid gemaakt heeft. Dus zeg je me om door te gaan op de oude voet, onvolmaakt en afgescheiden, omdat dat nou eenmaal de stand van zaken is. Dat kan ik niet doen.

De enige aanpassing die ik van jou geleerd heb, is handelen en reageren vanuit mijn eigen psychische en emotionele oprispingen. Dit is de aanpassing die jij mij met jouw regels en jouw emotionele buien bijgebracht hebt, ook al heb jij dat niet door. Zolang jouw irreële verwachtingen van mij niet verdwijnen, kan ik niet veranderen. Ik zit verstrikt in een web van gewoontes. Dat maakt dat ik alleen kan reageren vanuit onverwerkte emoties, net als jij! Als we zo op de oude voet verdergaan, zullen we alle twee niet genezen óf veranderen. En zo zadelen we de volgende generatie op met dezelfde staat van onbewust-zijn en die kinderen geven het door aan hun kinderen tot aan generatie sint-juttemis.

Ik wilde weten hoe het is: helder en onverstoorbaar te zijn, zowel emotioneel als psychisch. Ik wilde weten hoe het is: vredig te leven, met een hart vol liefde, dankbaarheid en acceptatie. Ik wilde weten hoe het is: OK te zijn zoals ik ben. Maar ik heb dit niet van jou kunnen oppikken, omdat ik zie dat je, emotioneel en psychisch, niet helder bent. Jij bent niet OK met wie je bent. Daardoor zitten we samen vast in deze onmogelijke situatie. Je verwacht van mij dat ik boven dit onbewust-zijn uitstijg als een feniks, maar hoe zou ik dat kunnen? Het onbewust-zijn heb ik toch van jou geërfd?! Ik kan dat niet zonder jouw hulp. Pas als jij je vleugels gebruikt en boven je onbewust-zijn gaat uitstijgen, dan kan ik het ook. Maar als je dat niet kunt, zeg het me gewoon, wees oprecht en zeg het asjeblieft, dan zal ik je niet meer om hulp vragen op dat gebied en elders zoeken. Maar als je zegt dat ik moet veranderen, dat ik boven mijn onbewust-zijn moet uitstijgen, terwijl jij dat zelf niet voor elkaar krijgt, dan krijg ik het gevoel dat je weer tegen me liegt. Daarom kan ik je niet vertrouwen. Doordat ik je niet vertrouw, blijf ik mijn onbewuste paden bewandelen van oude patronen en overlevingsmechanismen om te kunnen overleven. Alleen dan krijg ik jouw aandacht.

Ik leer om beschikbaar te zijn voor mijn eigen gedachten en gevoelens. Dit geeft me moed, het werpt zijn vruchten af. Vrede, liefde en geluk laten zich kennen in mijn leven. Maar ik heb je hulp hierbij nodig. En de enige manier waarop je me kunt helpen is deze: wees beschikbaar voor je eigen gedachten en gevoelens. Het helpt niet als je mij als schuldige aanwijst of op mij reageert vanuit jouw eigen kwetsuren, boosheid, schaamte en angst. Iedere keer dat je mij de schuld in de schoenen schuift, gaan we een stapje terug. Dan geef je me weer een seintje dat ik onvolmaakt ben, dat ik niet OK ben zoals ik ben. En dan krijg ik vanzelf het gevoel dat je weer tegen me liegt. Ik weet dat je niet OK bent met wie jij bent en met wat je voelt. Ik weet van je kwetsuren, boosheid, schaamte en angst en dat je er weer oneerlijk over bent. Ik weet dat je niet beschikbaar bent voor je onbewust-zijn. Ik zal wel beschikbaar zijn voor de gedachten en gevoelens die jouw onvermogen bij mij teweeg brengt. Ik vraag jou om hetzelfde te doen. Alleen dan kunnen we beide genezen en daarna veranderen we de wereld, in plaats van alleen te over-leven in de wereld.

 

In liefde en verbijstering,

 

Elk kind van de wereld.