Door Hanneke Geraeds-de Vries.

De Living Inquiries helpen me inzien dat ik de touwtjes nooit echt in handen heb. En hoewel dit misschien onwenselijk lijkt, vind ik het heerlijk! Op basis van wat dacht ik eigenlijk te weten dat mijn ideeën de meest optimale zijn? Mijn ideeën over hoe, wat, waar, wanneer en waarom iemand of iets zus en zo zou moeten zijn?

Het herinnert mij aan de eerste vakantie die Pascal (nu mijn man) en ik samen hadden. Het was een trektocht met paard Trudy en een huifkar, waarmee we van kampeerboerderij naar kampeerboerderij trokken. Om beurten namen we de teugels in handen en bepaalden we aan de hand van een kaart de route. Althans, dat dachten we…
Aangekomen bij een kruising hielden we halt, omdat wij het idee hadden dat we verkeerd zaten. Zoekend naar herkenningspunten in de omgeving en op de kaart turend probeerden we uit te vinden of we rechts of links moesten gaan. De teugels gevierd. Tot onze verbazing begon Trudy ineens te lopen, alsof ze onze discussie helemaal zat was. Ze sloeg linksaf. Verrast keken wij elkaar aan en nieuwsgierig lieten wij ons meevoeren door onze (eigen)wijze knol op leeftijd. En ja hoor, zonder enige sturing bracht ze ons via een mooie route naar de plek van bestemming! Er was even een teleurstellend gevoel, dat wij onze pasgeleerde vaardigheden om paarden te mennen nauwelijks nodig hadden. Daarna werden we ons bewust van de mogelijkheden van deze ontdekking: het enige dat wij hoefden te doen was genieten van de mooie omgeving en elkaars gezelschap…

Met behulp van de Living Inquiries ontdek ik zoveel waardevols, dat ik over het hoofd zie als ik per se de touwtjes in handen wil houden. En het leven leidt mij toch wel…