Dit zijn uitdagende tijden. Zeker. Voor het eerst in weken was ik weer een keer in de stemming voor wat meditatie. Ik zat een tijdje, richtte mijn aandacht naar binnen en voelde hoe mijn ademhaling langzamer en dieper werd. Toen begon ik mijn lichaam te scannen en voelde ik voorzichtig de lichamelijke en emotionele sensaties van binnenuit, waarbij ik me geleidelijk aan meer en meer bewust werd van wat ik voelde in dat lijf van me.
Na een tijdje ontdekte ik een diepe laag in mijzelf die geschokt en bevroren aanvoelde. Een subtiel, bruisend, gespannen gevoel, afgedekt door een ietwat zweverig gevoel. Het drong op dat moment tot me door dat ik over deze laag heb geschaatst, afgeleid en gedesoriënteerd door de gebeurtenissen van de afgelopen weken. Ik voelde me bij tijd en wijle alsof ik niet met beide benen op de grond stond, maar net erboven zweefde, zonder precies te weten waarom. De enige reden die ik daarvoor kon verzinnen is dat deze tijden abnormaal en schokkend zijn. Maar die innerlijke, bevroren toestand voelde ook bekend aan – het begon me te dagen dat deze laag altijd al tot op zekere hoogte bevroren was.
Voorzichting tastte ik dit gevoel af. Ik merkte op dat het gevoel toebehoorde aan een jong kind. Herinneringen aan Bahrain kwamen bovendrijven. We hebben daar tussen mijn vierde en achtste jaar gewoond. Ik begon met een dankbaarheidsmeditatie, wat resulteerde in een hart dat zich langzaam ontvouwde voor liefde, waardoor vervolgens het bevroren deel begon te ontdooien. En dat was doodeng voor dit deel van mij, want het ijs fungeerde als een zelfbeschermingsmechanisme tegen alle onzekerheid, instabiliteit en alle angsten. Desondanks heb ik me altijd te min en niet in staat gevoeld om op te komen of te zorgen voor mezelf. Er kwam veel gesnik en gehuil bij kijken, dat oprecht uit het hart kwam. Ook voelde ik het in de solar plexus. Mijn lichaam schudde ervan. Destijds maakten mijn moeder en vader vaak ruzie. Ik herinnerde me een specifieke, beangstigende ruzie. Mijn vader smeet met dingen en mijn moeder en ik krompen ineen. En dan het schreeuwen, die onvoorspelbare explosies, hoe hij zo opeens pats-boem een kamer kon binnenvallen om dan als opgejaagd wild rond te lopen en vervolgens in volle woede te ontsteken en te klagen; zijn zure regen. Al die eindeloze drama’s, die hun volledige aandacht opeisten en waardoor zij als het ware met elkaar vergroeiden.
Ik herinnerde me hoe dat jonge eenzame kind met twee lichtgeraakte ouders, die elkaar regelmatig in de haren vlogen, in zichzelf keerde en vluchtte in haar eigen gedroomde wereldje met geheime tuin. Daar verdween ze, terwijl het gezin ondertussen van het ene naar het andere land trok. Koeweit, Irak, Bahrein, Turkije, Libië, waar ze telkens enkele jaren verbleven om vervolgens weer te vertrekken naar de volgende bestemming. Met elke verhuizing verloor ze haar huis, tuin, vrienden, school, vertrouwdheid van de buurt en de gewoontes en gebruiken van het dagelijkse leven. Bij elk nieuw begin werd mijn aanpassingsvermogen op de proef gesteld. En overvraagd. Dat liet zijn sporen na. Zo was ik sociaal gezien achter op mijn leeftijdsgenoten. Ik was een verlegen, introvert en onzeker meisje, was gauw van slag, makkelijk te raken en over het algemeen zeer instabiel. Eigenlijk weet ik niet eens zeker of dit deel van mij wel ooit volwassen is geworden. Het voelt alsof het er altijd al was, dat ik het diep van binnen met me meedroeg, bevroren en weggestopt; verborgen en toch in staat om haar invloed uit te oefenen, me af te remmen, omdat zij als een angst-generator fungeerde.
Vandaag realiseerde ik me voor het eerst, terwijl ik van binnenuit luisterde en voelde, hoe zeer de huidige situatie van buiten (de Corona-crisis) lijkt op mijn vroege verleden. Het is als het ware een echo van het leven zonder mogelijkheden, onder een grote wolk van dramatiek en continu gevaar en paniek. Ah, natuurlijk. Mensen met een onderliggend trauma weten hoe het is om met een onoplosbare angst te leven en dat ze zich nergens ooit veilig en geborgen kunnen voelen. Maar ik had nog niet volledig doorzien dat dit jonge meisje in mij zo getriggerd werd door wat er nu om haar heen gebeurt. Daarom heb ik van die perioden, hele dagen soms wel, dat ik me afgesloten en zweverig voel en op het punt van huilen sta.
Echter nu begrijp ik het. Het is allemaal heel logisch eigenlijk. Ik heb gewoon de neiging om me terug te trekken en mezelf te begraven in die magische tuin van me. Soms heb ik dat echt even nodig; zij heeft het nodig, en ik laat haar begaan. Zij studeert graag talen, speelt met de woorden, de klanken en hun betekenissen. Het is een beetje als het kraken van codes. Dus leren we nu Grieks en Frans. Die magische tuin is beschermend en een plaats om te herstellen, maar het is geen plek om continu in te verdwijnen (dat is wel wat zij het liefst zou doen).
Dus vandaag voelde het goed om dit jonge meisje bewust te ontmoeten en naar haar te luisteren. Ik verwelkomde haar verdriet volledig. Ik hechtte waarde aan haar herinneringen. En ik erkende haar angst. Dus wiegde ik haar zachtjes in mijn armen, ten teken dat ik haar angst volledig accepteerde en begreep, waardoor het voor ons beide makkelijker werd om de angst volledig te voelen, zonder dat er ook nog schaamte bij kwam kijken. Nu was er ruimte om daar afscheid van te nemen.
Daardoor stelde ze zichzelf open. Ze voelde zich door mij gezien en zelfs lief gehad, doordat ik haar omarmde en wiegde. En langzaam kwam die beschermende ijsklomp, stukje voor stukje, aan het breken, smelten en verdwijnen. De dankbaarheidsmeditatie trok als een golf door mijn hele systeem en ik kreeg het inzicht: we worden allemaal vastgehouden en we zijn allemaal geliefd, precies zoals we op elk moment zijn, door iets dat niemand van ons echt kan benoemen. Of we ons daar nou bewust van zijn of niet. Er is geen enkele uitzondering of voorwaarde, welke ervaringen we ook maar doormaken. Het maakt niet uit.
Door Fiona Robertson, vertaald door Pleun Vermaas.
We kennen allemaal het spelletje dat politiek is: oppositiepartijen die elk hun eigen door angst gevoede toekomstbeeld voor ons schetsen: “Stem niet op de tegenpartij! Zij zullen jouw levensstijl of je leven hoe dan ook geen goed doen.” Of het nou gaat om de andere politieke partijen, andere landen, een bepaalde groep of een bepaald soort mensen, het spel is hetzelfde: zij tegenover ons. En die twee zullen het nooit eens worden. In de jaren ’70 hadden de feministen de leus: “Het persoonlijke wordt politiek”. Ik zeg dat het omgekeerde ook waar is: het politieke wordt persoonlijk.
Als klein meisje koos ik altijd al partij voor de schlemiel. Ik heb in achterstandswijken in de binnenstad gewoond en gewerkt. Ik uitte mijn minachting voor die éne procent van de bevolking: bankiers en de rijke stinkerds. Toen ik ernaar keek met een facilitator, viel me het onderliggende verhaal op. Ik zag de woorden: ik moet bescheiden zijn. Tegelijk met die woorden voelde ik een sterke fysieke sensatie en voor mijn ogen verschenen er talloze beelden. Behalve een zelf dat bescheiden was, was er een bevel of instructie om bescheiden te zijn. Toen werd me duidelijk hoezeer dit doorwerkte op vele facetten in mijn leven.
Ik weet nog niet hoe het doorzien van dit ik-moet-bescheiden-zijn-verhaal verder gaat. We kijken, misschien komt er nog wat. Er is geen voorschrift. Wat er vanaf nu ook mag gebeuren, ik ga niet meer gebukt onder mijn, voorheen onbewuste, bescheiden-moeten-zijn-verhaal, wat natuurlijk getriggerd werd door beelden van rijkelui die in grote villa’s wonen. Ik hoef het niet meer op anderen te projecteren. Als het weer opkomt zal ik me er, me dunkt wel, bewust van zijn. En zo niet, dan kan ik verder inquiry doen.
Ongeacht jouw eigen politieke voorkeur, kijk eens wie volgens jou ‘zij’ zijn; het mag iedereen zijn. Wie haat je? Met wie ben je het helemaal oneens? Met wie ga je in discussie? Als je een debat volgt op t.v., tegen wie schreeuw je dan? Of je nu politiek rechts, links of midden, Moslim of Jood, zwart of wit, vluchteling, feminist, pedofiel, religieus rechts, of religie anders, homo, immigrant, Darwinist, of homofoob bent, het gaat er niet om wie goed is en wie fout. Het gaat erom te kijken in hoe en waar het politieke persoonlijk wordt.
Neem even een moment van rust, sluit je ogen, focus je op je lichaam, en haal een paar keer diep adem. Dan haal je het plaatje van ‘zij’ voor ogen en bekijkt het. Gewoon kijken. Veroordelingen kunnen opkomen. Dat is o.k., daar kijken we later wel naar. Voor nu kijk je alleen naar dit plaatje. Gaat er dreiging, gevaar of aanval -je kunt kiezen welk woord je meest geschikt vindt- van uit? Onthoud, dit is geen intellectueel of verstandelijk proces; laat je lichaam maar het antwoord geven. Als je iets in je lijf voelt betekent dit dat er een dreiging is. Welk antwoord je maar krijgt, spanning of een verkramping, een gevoel van angst of andere emotie, neem het zoals het komt. Neem de tijd om het te voelen. En kijk dan wat er gebeurt, laat het proces zijn gang gaan. Kijk naar de woorden en de plaatjes die opkomen en voel die fysieke sensaties van de gevoelens. Kijk, dan kom je te weten waar precies het gevaar schuilt. Merk de reactie van je lichaam op.
Het zou kunnen dat terwijl je bewust dat gevaar ‘doorvoelt’, er een identiteit opduikt. Misschien komen er woorden voorbij als: “ik ben in gevaar“ of “ze willen wat van me afpakken”. Of: ‘ik ben waardeloos vergeleken met hen” of: “Ik ben veel beter dan ‘zij”. Kijk ook naar die identiteit(en).
Het kan ook handig zijn om gebruik te maken van de Boomerang of Panorama Inquiry. De Boomerang kun je gebruiken bij een specifieke persoon of situatie die je triggert en met de Panorama kijk je naar meer dan één persoon of situatie.
Wanneer we anderen kwaliteiten toedichten, negatief of positief, kun je er vergif op innemen dat er een beschadigde identiteit aan zet is. En ook nu, laat het zijn wat het is. Haal opnieuw het plaatje van die ‘zij’ voor ogen. Kijk wat het over jou zegt en wat je bent. Wie ben jij in vergelijking met hen? Stel jezelf die vraag en luister naar het antwoord. Herhaal de vraag, het is mogelijk dat er elke keer verschillende antwoorden opkomen. Voel welke van de antwoorden het meeste resoneert. En blijf zoeken naar die identiteit in de woorden, beelden en fysieke sensaties die om je aandacht vragen.
Als de Inquiries op deze manier worden gebruikt helpt het ons om een gevoel van angst of dreiging rond welke politieke kwestie dan ook te ontkrachten. Zelfs voor de kwesties die heel dichtbij komen en volkomen echt schijnen (opwarming van de aarde, vluchtelingenproblematiek, kredietcrisis, waar je hart ook maar van opspringt of je haren recht van overeind gaan staan) kan ontmanteld worden met een inquiry. Wees grondig, laat vooral geen lijken in de kast liggen. Het gaat bij een inquiry niet om het bestaan van dingen te ontkennen en dingen behoeven evenmin een conclusie. Het gaat erom onze ervaringen te onderzoeken om te zien of er niet eerder onderzochte aannames of overtuigingen rondzwerven en rotzooi trappen.
Als we er op deze manier naar kijken kunnen we elk politiek standpunt, emotioneel of spiritueel correct, loslaten. Zo laten de Inquiries ons op ieder moment oprecht zijn. We zijn misschien geschokt door wat komt. Of vinden het gênant. Maar dat hoort allemaal bij het proces. Als er een pad is wat we niet durven betreden, kunnen we ernaar kijken. Wat is het ergste dat kan gebeuren? We zien woorden en beelden en voelen lichamelijke sensaties.
Als we de tijd nemen om de angel van het persoonlijke uit het politieke te halen merken we doorgaans dat er meer duidelijkheid, flow en ruimte rond onze mening(en) is. Mogelijk ontdekken we dat de woede die we eerder voelden over een thema of standpunt dat een politicus te berbe bracht, eigenlijk het verhaal is van een onvolmaakt zelf in ons. Een zelf, dat toen niet, maar nu wèl scherp op ons netvlies staat. Mogelijk vinden we dat we hetzelfde moeten zijn als onze ouders, omdat we hun goedkeuring willen, waardoor we, onbewust, authentieke zelven een enkeltje vergetelheid hebben verkocht. Wat we ook maar ontdekken in dit proces, we zijn vrij om een mening, waar we ons senang bij voelen, te behouden. Zonder star te worden van angst of onvolmaaktheid. Dat is het verschil.
“Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.” Gerard Reve (Uit De Avonden) [noot vertaler]
Je hebt me geleerd om me onvolmaakt en afgescheiden te voelen. Vanaf het moment dat ik geboren ben werd me verteld dat ik niet goed genoeg ben, zoals ik ben. Je hebt de regels van tevoren al vast gesteld. Dat is nooit met mij overlegd. Al vertelde je me dat het verschil tussen goed en kwaad volkomen logisch is, toch zag ik dat jouw onderscheid en jouw regels gebaseerd waren op emoties. Zo leerde ik al op jonge leeftijd dat je tegen me loog, al van begin af aan. Wanneer ik iets deed wat jou tegen de borst stuitte omdat het niet was zoals jij graag zag, dan zei je dat de consequenties die jij me oplegde voor mijn eigen bestwil waren, alsof je zelf een onderonsje met de Alwetende hebt gehad. Maar ik voelde je emoties feilloos aan, van meet af aan. Ik kon zien dat jij gedreven werd door iets dat vele malen primitiever was, namelijk: opgekropte emoties en onbewust denken in jou, dat niet ontmanteld was.
Als ik me gekwetst voelde, opstandig, bang, beschaamd of boos was, overtrad ik jouw regels. Ik wist geen andere manier om je aandacht te krijgen. Terwijl dat was wat ik zo hard nodig had om mijn koers te bepalen in een complexe wereld die me, van begin af aan, alleen maar leugens verkocht. Ik zocht je en probeerde je te vertellen dat ik me gekwetst voelde, opstandig, bang, beschaamd of boos was. En ik kan zien dat jij dat ook bent. Ik wilde dat je je volledig bewust was van je eigen gedachten en gevoelens, zodat jij mij kon helpen bewust te zijn van die van mij. Ik hoopte dat je me kon helpen. Maar dat kon je niet. Telkens weer reageerde je namelijk vanuit je eigen kwetsuren, opstandigheid, angst, schaamte en boosheid als ik me niet aan jouw regels hield. Je projecteerde zo je eigen gevoelens op mij wanneer ik je regels brak. Daardoor werd mijn gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ en ‘afgescheiden zijn’ bestendigd. Dat is ook de reden dat ik als volwassene onmachtig ben om aanwezig te blijven bij mijn gedachten en gevoelens. Toen ik eenmaal wist hoe het was om ‘niet goed genoeg’ te zijn of ‘afgescheiden’, ging ik door met het overtreden van jouw regels. Ik wist niet beter! Alleen zo kon ik die gevoelens een plek geven. Kon ik iemand zijn. Ook al is die ‘iemand’ een sukkel in jouw ogen. Je hebt me geleerd dat niet-iemand zijn geen waarde heeft in jouw wereld. De enige manier die ik heb om mezelf te verzekeren van jouw onverdeelde aandacht is over de schreef gaan en mijn gevoel niet goed genoeg en afgescheiden te zijn in mijzelf te bestendigen.
Je hebt me geleerd lak te hebben aan jouw regels en dan ben je verbaasd als ik daar inderdaad lak aan heb?! Je reageerde vanuit kwetsuren, boosheid, schaamte en angst. Daarom voelde ik me, op mijn beurt, ook gekwetst, boos, beschaamd en bang. Ik vraag in plaats daarvan om onvoorwaardelijke liefde en acceptatie. Ik ben eerder geneigd me aan te passen als ik zie dat ik onvoorwaardelijke lief gehad en geaccepteerd wordt. Ik ben beter in staat om te genezen en gezond te worden als jij geneest en gezond wordt. Maar ik maak me zorgen om het feit dat je jezélf niet onvoorwaardelijk liefhebt en accepteert. Je bent mijn leraar. Ik zie graag dat mijn leraar er geen ‘lesdoekjes’ om windt en helder is, zodat ik leer hoe ik net zo helder kan zijn. Maar jij hebt me dat niet geleerd, hè?! Nee, je hebt me alleen geleerd om te liegen over hoe ik me echt voel. Ik heb dat van jou, echt!
Je hebt verwachtingen van mij die ik onmogelijk kan waarmaken. Dit heeft mijn wens om iemand te zijn versterkt, al is die iemand onvolmaakt en afgescheiden. Alles beter dan niemand zijn. Je eiste van me dat ik me aanpaste aan jouw beeld van mij. Je hebt me gevraagd om niet te liegen, vechten, verstoppen, manipuleren of controleren. Maar ik heb dat allemaal van jou geleerd?! Door naar jou te kijken en door het moeten laveren in een wereld die gecreëerd is door jouw onbewust-zijn. Ik zou niets liever willen dan leven in jouw wereld zonder hoeven te liegen, vechten, verstoppen, manipuleren en controleren. Maar ik kreeg steevast een seintje, dat wie of wat ik ben onacceptabel is. Je hebt tot op de dag van vandaag nooit eens een pas op de plaats gemaakt en het feit onderzocht of die onrealistische verwachtingen voortkomen uit jouw eigen kwetsuren, angst, schaamte en boosheid. Zelfs als je opbouwende kritiek geeft, voelt het als een verkapte terechtwijzing. Het enige wat er opbouwend aan is, is meer ego in ons alle twee. Daarom moet ik doorgaan met verstoppen, liegen, vechten, manipuleren en controleren. De hele rataplan! Ik kan niet anders dan je teleur stellen omdat ik niet aan jouw verwachtingen kan voldoen. Deze strategieën zijn mijn manier om te overleven, mijn hoofd boven water te houden. Jij maakt gebruik van dezelfde overlevingsstrategieën. Ik heb ze bij jou afgekeken. Iedere keer dat je tegen me begint met je hoge verwachtingen, voel ik je angst, schaamte, boosheid en kwetsuren. Maar jij bent je niet bewust van die emoties in jezelf. Je zegt dat ik me moet aanpassen wil ik overleven in deze wereld. Je zegt dat ik me moet aanpassen aan onbewust-zijn. Je zegt dat het nou eenmaal zo werkt in deze wereld. Maar het is juist deze wereld die mijn onvolmaaktheid en afgescheidenheid gemaakt heeft. Dus zeg je me om door te gaan op de oude voet, onvolmaakt en afgescheiden, omdat dat nou eenmaal de stand van zaken is. Dat kan ik niet doen.
De enige aanpassing die ik van jou geleerd heb, is handelen en reageren vanuit mijn eigen psychische en emotionele oprispingen. Dit is de aanpassing die jij mij met jouw regels en jouw emotionele buien bijgebracht hebt, ook al heb jij dat niet door. Zolang jouw irreële verwachtingen van mij niet verdwijnen, kan ik niet veranderen. Ik zit verstrikt in een web van gewoontes. Dat maakt dat ik alleen kan reageren vanuit onverwerkte emoties, net als jij! Als we zo op de oude voet verdergaan, zullen we alle twee niet genezen óf veranderen. En zo zadelen we de volgende generatie op met dezelfde staat van onbewust-zijn en die kinderen geven het door aan hun kinderen tot aan generatie sint-juttemis.
Ik wilde weten hoe het is: helder en onverstoorbaar te zijn, zowel emotioneel als psychisch. Ik wilde weten hoe het is: vredig te leven, met een hart vol liefde, dankbaarheid en acceptatie. Ik wilde weten hoe het is: OK te zijn zoals ik ben. Maar ik heb dit niet van jou kunnen oppikken, omdat ik zie dat je, emotioneel en psychisch, niet helder bent. Jij bent niet OK met wie je bent. Daardoor zitten we samen vast in deze onmogelijke situatie. Je verwacht van mij dat ik boven dit onbewust-zijn uitstijg als een feniks, maar hoe zou ik dat kunnen? Het onbewust-zijn heb ik toch van jou geërfd?! Ik kan dat niet zonder jouw hulp. Pas als jij je vleugels gebruikt en boven je onbewust-zijn gaat uitstijgen, dan kan ik het ook. Maar als je dat niet kunt, zeg het me gewoon, wees oprecht en zeg het asjeblieft, dan zal ik je niet meer om hulp vragen op dat gebied en elders zoeken. Maar als je zegt dat ik moet veranderen, dat ik boven mijn onbewust-zijn moet uitstijgen, terwijl jij dat zelf niet voor elkaar krijgt, dan krijg ik het gevoel dat je weer tegen me liegt. Daarom kan ik je niet vertrouwen. Doordat ik je niet vertrouw, blijf ik mijn onbewuste paden bewandelen van oude patronen en overlevingsmechanismen om te kunnen overleven. Alleen dan krijg ik jouw aandacht.
Ik leer om beschikbaar te zijn voor mijn eigen gedachten en gevoelens. Dit geeft me moed, het werpt zijn vruchten af. Vrede, liefde en geluk laten zich kennen in mijn leven. Maar ik heb je hulp hierbij nodig. En de enige manier waarop je me kunt helpen is deze: wees beschikbaar voor je eigen gedachten en gevoelens. Het helpt niet als je mij als schuldige aanwijst of op mij reageert vanuit jouw eigen kwetsuren, boosheid, schaamte en angst. Iedere keer dat je mij de schuld in de schoenen schuift, gaan we een stapje terug. Dan geef je me weer een seintje dat ik onvolmaakt ben, dat ik niet OK ben zoals ik ben. En dan krijg ik vanzelf het gevoel dat je weer tegen me liegt. Ik weet dat je niet OK bent met wie jij bent en met wat je voelt. Ik weet van je kwetsuren, boosheid, schaamte en angst en dat je er weer oneerlijk over bent. Ik weet dat je niet beschikbaar bent voor je onbewust-zijn. Ik zal wel beschikbaar zijn voor de gedachten en gevoelens die jouw onvermogen bij mij teweeg brengt. Ik vraag jou om hetzelfde te doen. Alleen dan kunnen we beide genezen en daarna veranderen we de wereld, in plaats van alleen te over-leven in de wereld.
V: Scott, uiteindelijk wil ik je wat meer controversiële en diepgaande vragen stellen over je werk. Maar laten we beginnen bij de basis. Wat zijn de Living Inquiries?
Scott: Ze vormen een reeks hulpmiddelen die door andere facilitators en mij ontwikkeld zijn om overtuigingen, verhalen en identificaties die leed veroorzaken te onderzoeken. Ze zijn ontworpen om ons te helpen emoties en fysieke sensaties direct in het lichaam te voelen, zonder de laag van woorden en afbeeldingen (d.w.z. gedachten) die aan deze emoties en fysieke sensaties kleeft. De Living Inquiries maken wat ik “het Velcro-effect” (het klittenband-effect) noem ongedaan. Het Velcro-effect is de ervaring dat gedachten vastzitten aan emoties of fysieke sensaties.
Er zijn drie belangrijke inquiries: de Unfindable (onvindbare) Inquiry (UI), de Anxiety (angst) Inquiry (AI) en de Compulsion (drang) Inquiry (CI). Ik heb eerst de Unfindable Inquiry ontwikkeld. De Compulsion Inquiry werd later gezamenlijk gemaakt door Colette Kelso en mij. De Anxiety Inquiry is voornamelijk door Fiona Robertson ontwikkeld, met enige hulp van Colette en mij in het begin. Maar vrijwel alle facilitators, vooral de Senior Facilitators, hebben geholpen bij de voortdurende ontwikkeling van dit werk. Het is echt een co-creatie in alle opzichten. Ga naar voor meer informatie over de Living Inquiries naar www.livinginquiries.com.
V: Kun je eens uitleggen hoe de Living Inquiries werken?
Scott: De Living Inquiries werken volgens een proces van iets te benoemen en vervolgens dat proberen te vinden. Je begint met te benoemen wat je zoekt. Je zou bijvoorbeeld kunnen zoeken naar het zelf of naar een meer specifieke versie van het zelf zoals: “de persoon die niet goed genoeg is.” Waar is die? Terwijl je rust als en kijkt vanuit gewaarzijn, breng je je aandacht naar woorden, beelden, emoties en fysieke sensaties (elementen) en onderzoek je ze allemaal afzonderlijk, één voor één. Als je bijvoorbeeld op zoek bent naar de persoon die niet goed genoeg is, dan stel je die vraag bij elk element. Laten we zeggen dat er een herinnering opkomt in de vorm van een plaatje. Je kijkt naar dat plaatje en vraagt: “Ben ik dit plaatje? Ik, diegene die niet goed genoeg is?”. In plaats van te antwoorden met je verstand, merk je op of er een emotie of een gevoel vastzit (of vast klit) aan het plaatje. Als dat het geval is, antwoord je: “Ja”. Als dat niet zo is, antwoord je: “Nee”.
Als er een ja is, ga je geleidelijk naar die emotie of fysieke sensatie toe en stel je dezelfde vraag bij die emotie of dat gevoel, terwijl je het voelt zonder het plaatje erop. “Ben ik deze emotie, op zichzelf? Ik, degene die niet goed genoeg is?”. Als je die emotie ervaart zonder woorden of plaatjes, antwoord je meestal: “Nee, dat ben ik niet”. Je blijft dan met de emotie rusten en laat hem zijn zoals die is. Als er woorden of afbeeldingen aan die emotie vastzitten, antwoord je: “Ja”. Daarna ga je langzaam naar elke reeks woorden en elke afbeelding, één voor één, met de vraag. Terwijl je door de verschillende woorden, afbeeldingen, emoties en fysieke sensaties loopt, merk je vaak dat je die persoon niet kunt vinden. Bij het niet vinden, is er een ontspanning of laten gaan van identificatie met dat verhaal. Van belang is het om bij kijken en voelen te blijven, het proberen te vinden waar je ook maar kijkt, naar wat er dan ook maar opkomt. Een ander belangrijk punt is om je ervaring te vertragen en alles in slow motion echt te onderzoeken. Als je te snel door de inquiry wil gaan, kan dat leiden tot het overslaan van belangrijke elementen die nog steeds leed blijven veroorzaken (ook wel bypassing genoemd).
Voor een demonstratie van de Unfindable Inquiry kun je deze videos op YouTube bekijken:
dit is een demonstratie van hoe ik de UI op mijzelf toepas, op zoek naar het afgescheiden zelf:
en hier faciliteer ik iemand anders met de UI:
De video “De Living Inquiries begrijpen voordat je inquiry gaat doen” is meer een duidelijke uitleg dan een demonstratie:
Misschien is de beste bron om te begrijpen hoe de UI werkt, mijn boek ‘The Unfindable Inquiry’, dat in 2016 wordt uitgebracht (Engelstalig). Mocht je niet kunnen wachten tot dat boek uitgegeven wordt, dan bevat het boek ‘Living Relationship’ ook grondige instructies. Het is verkrijgbaar via: www.amazon.com. (Opmerking: dit is een herpublicatie; het boek ‘Living Relationship’ is niet langer te verkrijgen via Amazon)
V: Werken de Compulsion en Anxiety Inquiries op eenzelfde manier?
Scott: Ja, die inquiries zijn specifieke aanpassingen van de Unfindable Inquiry. Met de Compulsion Inquiry is het object dat je zoekt een drang, verlangen of commando om iets dwangmatig te doen. De CI kan niet alleen gebruikt worden voor verslavingen, maar ook voor elke dwangmatige aandrang, bijvoorbeeld de wens om je ervaring te veranderen of zelfs de drang om gelijk te hebben. Met de Anxiety Inquiry is het object dat je zoekt de dreiging, het gevaar of de aanval die ten grondslag ligt aan je zorgen of angst. De CI en AI werken op dezelfde manier als de UI, met het enige verschil dat je op zoek bent naar een van die specifieke objecten in plaats van naar het zelf te zoeken. Als je deze drie inquiries eenmaal goed onder de knie hebt, kun je ze in elkaar weven, wat erg krachtig is.
Fiona heeft een aantal goede video’s waarin ze uitlegt hoe de AI werkt:
Een introductie van de Anxiety Inquiry:
En hoe faciliteer ik mezelf met de Anxiety Inquiry?
Fiona en ik zijn ook bezig met een boek over angst. Hierin zullen specifieke instructies komen te staan voor de AI (wordt uitgegeven in 2016) (Opmerking: dit blog is opnieuw gepubliceerd, je kunt Fiona’s boek “The Art of Finding Yourself” vinden door hier te klikken. (Engelstalig)). Van de CI is nog geen demonstratievideo. Wel kun je specifieke instructies vinden in mijn boek: “Natural Rest for Addiction” (Engelstalig): bezoek www.amazon.com.
V: Hoe weet je waar je naar op zoek moet gaan bij de UI – hoe benoem je datgene?
Scott: Vertrouw op je eigen ervaring. Wie denk je dat je bent? Welke identiteit beklijft vooral; voelt als heel echt of waar – of maakt dat je last hebt? Tekort-verklaringen zoals “Ik ben ontoereikend”, “Ik ben niet aimabel” of “Ik ben onveilig” zijn populaire identiteiten om naar op zoek te gaan met de UI. Als je problemen hebt om te benoemen waar je naar op zoek bent, gebruik dan de Boomerang of Panorama Inquiry (naamgevingshulpmiddelen) om te helpen. Uitleg van deze tools is te vinden in het komende boek ‘The Unfindable Inquiry’ en ook in het boek ‘Living Relationship’. In wezen vraag je je met deze naamgevingshulpmiddelen af wat andere mensen of dingen je vertellen over wie je bent zijn. Als mijn vader me bijvoorbeeld triggert, zou ik kunnen vragen: “Welke identiteit reflecteert hij naar me terug?” Misschien is het antwoord: “Ik ben hulpeloos.” Zodra ik het heb benoemd, kan ik de UI voor die identiteit gebruiken . Deze naamgevingsinstrumenten werken in de spiegel van een relatie en helpen echt om de oorzaak van het lijden te verlichten. Het lijkt erop dat iemand of iets buiten mezelf de bron van de pijn is. Maar vrij vaak, is de andere persoon slechts bezig met het teweegbrengen van een bepaalde identiteit die bewusteloos is totdat ik het de juiste naam geef en probeer het dan te vinden. De UI is niet beperkt tot het zoeken naar tekortkomingen. Je zou naar alles kunnen zoeken, zoals een tafel, een slechte dag, kanker of iets anders.
V: Is het doel van deze Inquiries dan om in te zien dat je niets kunt vinden, waar je dan ook maar naar op zoek gaat?
Scott: Ja en nee. Het belangrijkste doel van de Inquiries is om ons in staat te stellen onbewuste gedachten, gevoelens en fysieke sensaties die lijden veroorzaken in het licht van bewustzijn te brengen en er dan mee te rusten en ze te laten zijn zoals ze zijn. Deze gedachten, emoties en fysieke sensaties vallen vaak vanzelf weg door er alleen maar mee te rusten en ernaar te kijken en ze te voelen. Op deze manier bieden de Inquiries een natuurlijke en volledige acceptatie van onze hele ervaring. Transformatie voltrekt zich dan vanzelf door dat rusten, kijken en toestaan. Het gebeurt ook door het zien van de onvindbaarheid van alles waarnaar je ook maar op zoek kunt gaan. Maar als mensen van onvindbaarheid het hoofddoel maken, om een eindpunt proberen te bereiken waar ze iets als onvindbaar beschouwen, zouden ze de prachtige kans kunnen mislopen die de Inquiries werkelijk bieden: de ervaring om alles te laten zijn zoals het is. In essentie helpen de Inquiries ons onze relatie met gedachten, emoties en fysieke sensaties te veranderen, zodat we ons niet langer verzetten tegen, proberen te veranderen, te vechten tegen en/of te vermijden wat er ook maar verschijnt. Bypassing wordt vrijwel onmogelijk als je eenmaal bedreven bent in dit soort inquiry ((zelf)onderzoek) doen.
V: Raad je aan dat mensen de Inquiries zelf toepassen, in hun eentje, of dat ze eerst met een facilitator werken?
Scott: Sommigen zullen in staat zijn om de Inquiries vakkundig te gebruiken door erover te lezen of er enkele video’s van te bekijken. Maar in de meeste gevallen stel ik voor dat mensen eerst met een facilitator werken. Een gecertificeerde facilitator is erin getraind om iemand de identiteiten en andere bronnen van leed te helpen ontdekken die grotendeels onbewust zijn en ze vervolgens voorzichtig door de Inquiries te leiden, zodat er geen bypassing optreedt. Als je eenmaal bedreven bent in zelf-facilitatie, kan het ongelooflijk bevrijdend zijn om de Inquiries alleen te doen. Het is alsof je een zwaard in je arsenaal hebt dat door het lijden snijdt als een heet mes door boter. Maar het sleutelwoord is vakkundigheid. Er zijn allerlei valkuilen waarin mensen kunnen vallen als ze niet eerst leren hoe ze deze methode op de juiste manier kunnen gebruiken. Daarom is het zo belangrijk om eerst met een facilitator te werken. Facilitators zijn te vinden op www.livinginquiries.com.
V: Ik weet dat je vele jaren privé-sessies hebt gedaan. Werk je nog steeds met mensen een-op-een of in groepen?
Scott: Ik werk alleen nog met cliënten op het Kiloby Centrum. Dat is een voltijdse baan. Ik werk niet meer online of in privé-sessies met mensen. Maar er zijn vele, vele zeer goede facilitators beschikbaar voor online werk of privé-sessies. Soms houd ik een retreat. Maar dat zijn er weinig en daar zit lange tijd tussen. Ik houd wekelijkse podcasts, RUF-talks genaamd. Ze zijn gratis. Je kunt ze beluisteren (in het Engels)via deze link: www.kiloby.com. (Opmerking: de wekelijkse podcasts zijn inmiddels gestopt, dit is een herpublicatie.)
V: Maar waarom zou je een methode hebben? Non-duale leraren zeggen vaak dat bevrijding niet bereikt kan worden met een methode en dat methodes juist nog meer het zoeken naar een betere toekomst aanwakkeren.
Scott: Sommige methodes doen dat inderdaad. Maar de Living Inquiries zijn ontworpen om de leegte van dat zoekende zelf te onthullen alsook het gezochte object of de gezochte toekomstige staat. Als je bijvoorbeeld echt zou zoeken naar degene die ‘niet verlicht’ is en zou zoeken naar wat je ook maar najaagt (bijvoorbeeld ‘verlichting’), zou je naar alle waarschijnlijkheid ontdekken dat deze dingen onvindbaar zijn. Je zou ontdekken dat er geen inherent zelf is en geen inherente verlichting. Dit laat het zoeken ontspannen en zorgt voor een diep rusten als het hier-en-nu-gewaarzijn en een natuurlijk toelaten van alles om te komen en gaan zonder identificatie met wat er dan ook maar verschijnt.
V: Met het risico te trekken aan een dood paard, wil ik bij dit punt blijven. Al die leraren die methodes schuwen kunnen het niet fout hebben. Creëert het idee om een methode te gebruiken niet een idee van een eindpunt dat je probeert te bereiken?
Scott: Dat heb ik hiervoor al beantwoord. Maar ik begrijp waar je vasthoudendheid aan deze vraag vandaan komt, dus wil ik dat eerbiedigen. Laat me er wat meer over vertellen. Als iemand de Inquiries gebruikt om te proberen er ergens mee te komen (en dat doen sommigen in het begin totdat ze het ware nut van dit werk ontdekken), dan mist diegene een cruciaal onderdeel. Ze missen de mogelijkheid om de identiteit van de zoeker en het ding dat gezocht wordt te onderzoeken. Je kunt alleen doorgaan met zoeken als de identiteit achter het zoeken en het gezochte niet wordt onderzocht. Nogmaals, het belangrijkste punt van de Inquiries is niet om het punt van onvindbaarheid te bereiken. Gaandeweg ga je inzien dat het gaat om rusten, kijken en voelen vanuit en als gewaarzijn en alles laten zijn zoals het is. Dat is waar verlichting echt om draait. Het feit dat je je ook kunt realiseren dat wat je ook maar zoekt onvindbaar is, is als een kers op de taart. De taart is het rusten, kijken, voelen en het er gewoon laten zijn. De vragen uit de Inquiries zijn bedoeld om een vriendelijker, grondiger en gerichter onderzoek te bewerkstelligen van de elementen die deel uitmaken van de last die we hebben. Ze zijn niet bedoeld om het proces onrustig of onnodig ingewikkeld te maken. Als ze vakkundig toegepast worden, maken de vragen het kijken en voelen veel gemakkelijker.
V: Maar staan die Inquiry-vragen niet juist in de weg? Waarom zou je niet gewoon alleen maar rusten en alles laten zijn zoals het is? Is dat niet genoeg?
Scott: Voordat de Inquiries ontwikkeld werden, sprak ik veel over de waarde van alleen maar rusten en alles laten zijn zoals het is. Ik doe het nog steeds, omdat rusten en alles laten zijn zoals het is de kern van de Inquiries vormt. Het probleem is dat het voor veel mensen gewoon niet diep genoeg gaat. Velen van ons voelen emoties niet rechtstreeks als fysieke sensaties zodra ze zich voordoen. Met rechtstreeks bedoel ik ze direct in gewaarzijn te voelen zonder de sluier van gedachten erover heen. De Inquiries zijn bedoeld om ons te helpen rechtstreeks te voelen en te rusten met wat er ook maar in het lichaam opkomt. Onze standaard modus is om ons te focussen op en ons te identificeren met het denken. Veel leraren concentreren te veel op alleen het kijken naar gedachten of rusten als gewaarzijn. Ze wijzen mensen er niet op hoe bewust in hun lichaam te zijn. Dit is een groot gemis omdat zoveel van ons leed in het lichaam opkomt. We voelen het verleden en de toekomst op een zeer viscerale manier. Als je naar je eigen ervaring kijkt, zul je merken dat je je vooral met het denken identificeert, als er een emotie of fysieke sensatie aan vast geklit zit. Hoe sterker de emotie of fysieke sensatie, hoe meer je gelooft in of je identificeert met de gedachten. De Inquiries helpen om dit klitten tussen gedachten en de bijbehorende emoties en fysieke sensaties ongedaan te maken. Ik heb gemerkt dat veel mensen die al decennialang betrokken zijn bij non-dualistische leringen nog steeds last hebben en op zoek zijn naar een toekomstige staat van zijn, vooral omdat ze nog niet de vaardigheid hebben ontwikkeld om de emoties en fysieke sensaties werkelijk op te laten komen en te laten verdwijnen (zoals ze uit zichzelf doen, noot vertaler) zonder gedachten erbij. Ze vragen zich af waarom ze nog steeds zoveel last hebben en nog steeds zoeken. Maar het is geen hogere wiskunde. Het is gewoon dat een groot deel van hun ervaring (het lichaam) onbewust blijft. De Inquiries helpen alles in het licht van bewustzijn te brengen. Ze laten geen steen onaangeroerd. Je kunt de Inquiries niet leren en ze vaardig gebruiken en tegelijkertijd last blijven hebben en blijven zoeken.
V: Wat bedoel je met last hebben? Zeg je dat de Inquiries alle emotionele en psychologische pijn uitroeit?
Scott: Het traject van dit werk is de natuurlijke afname of eliminatie van emotionele en psychologische pijn. Maar last hebben is niet hetzelfde als tijdelijk negatieve gedachten, emoties en fysieke sensaties ervaren. Last hebben betekent identificatie in de loop van de tijd met je meezeulen – je ergens mee identificeren, erin geloven, er pijn bij voelen en uren-, dagen-, weken-, maanden- of zelfs jarenlang door blijven gaan met je ermee te identificeren. Gedachten, emoties en fysieke sensaties zijn natuurlijke, tijdelijke fenomenen van onze ervaring. Het gaat er niet om ze met alle geweld uit proberen te roeien met behulp van persoonlijke wil. Het gaat er niet om om te proberen ergens te komen, ook niet naar een toekomstige plek waar je geen pijn voelt. Het gaat erom alles dat opkomt er te laten zijn zoals het is en het de klitkracht ongedaan te maken die de fenomenen bij elkaar houdt. Het gaat erom te zien dat wat jij als echt en waar beschouwt en de bron van jouw leed is, feitelijk onvindbaar is. Het gaat erom te zien dat gedachten alleen blijven hangen en je laten lijden als je de emotie of fysieke sensatie die eraan geklit zit niet opmerkt en die er niet volledig en vriendelijk laat zijn zoals die is. Zodra je dit steeds meer begint in te zien, temidden van wat er ook maar opkomt, vermindert de last of verdwijnt die zelfs. Maar nogmaals, het is geen zoekspel. Het is een spel van rusten, alles laten zijn zoals het is en een paar kundige vragen te stellen om dat wat maakt dat je last hebt echt onder ogen te zien en op te lossen.
V: Hoe ver kan iemand gaan met de Inquiries? Het lijkt alsof je ze alleen oppervlakkig zou kunnen gebruiken, alleen maar om met een paar pijnlijke gedachten en emoties om te gaan. Maar zou je er niet ook verder mee kunnen gaan, tot het inzicht dat alles onvindbaar is?
Scott: Ja, dit werk is beïnvloed door (maar anders dan) de Boedhistische Madhyamaka School, een zelden vertaalde school. Ik kwam voor het eerst in aanraking met de leer over onvindbaarheid via mijn vriend en leraar Greg Goode. In deze school gaat het erom het idee te weerleggen dat dingen een inherent bestaan hebben. Het inherente bestaan bezorgt ons leed omdat we de werkelijkheid en de mensen, dingen en omstandigheden in ons leven voortdurend verkeerd waarnemen als objectief, vast en voordurend. Als je de Inquiries heel ver door trekt, ga je de leegte van alles inzien. Dit is ongelooflijk bevrijdend. Als je niet zo ver wil gaan, kunnen de Inquiries ook alleen gebruikt worden voor het omgaan met vervelende verslavingen, angsten of de tekort-verklaringen die leed veroorzaken. Het is aan elk individu om in te schatten hoe ver hij of zij wil gaan.
V: Leegte – een verwarrende term. In het onderricht over bewustzijn wordt leegte vaak hetzelfde beschouwd als bewustzijn. Bedoel je dat, dat het leven begint aan te voelen als een grote, lege ruimte?
Scott: Nee, zelfs die grote, lege ruimte is onvindbaar als je er met de UI naar zoekt. Leegte betekent hier dat welk object je ook maar als waar, echt, objectief, vast en voortdurend beschouwde, helemaal niet op die manier bestaat. Het zien van de leegte van iets betekent dat je het niet kunt vinden als je ernaar op zoek gaat. Als je dan tot rust komt in wat voelt als een grote, open, lege ruimte genaamd bewustzijn, kun je naar dat bewustzijn zoeken en zien dat het ook leeg en onvindbaar is. Dit helpt bij het arriveren bij het idee dat leven één grote leegte is (dat nihilisme of dogmatisch denken voort kan brengen). De grote leegte is net zo onvindbaar als het zelf of een dreiging of een drang. Alle dingen zijn even onvindbaar.
V: Als iemand de vragen zo ver door trekt, zou het leven dan niet betekenisloos worden? Alles lijkt dan onwaar en een illusie te zijn toch?
Scott: Als ik deze vragen beantwoord, onthoud dan dat ik spreek vanuit mijn eigen, directe ervaring. Ik ga er niet van uit dat iedereen dingen gaat zien zoals ik ze zie. Betekenisloos wordt pas een eindbestemming als je weigert ernaar te kijken. Betekenisloos is ook onvindbaar. Het leven zit vol met betekenis. Elk woord dat ik typ, heeft betekenis. Elk verhaal dat we vertellen heeft betekenis. Het verschil is dat je inziet dat niets een inherente betekenis heeft. Dit “betekent” (zie je de ironie?) dat alle verhalen in het leven blijven verschijnen, maar je bent er niet mee geïdentificeerd. Je grijpt je er niet meer aan vast en blijft er niet meer in hangen. Je kunt spelen in deze wereld met al zijn verhalen. Vertel verhalen. Luister ernaar. Geniet ervan. Debatteer ermee. Maar je ziet tegelijkertijd ook de illusoire aard van al deze verhalen. Het is paradoxaal. Als je bijvoorbeeld naar het zelf op zoek bent gegaan en het niet hebt gevonden, zou je jezelf nog steeds “Joe” noemen, inclusief alle verhalen die betrekking hebben op Joe, maar je zou dit met een lichtheid doen en er niet al te zwaar aan tillen. Het leven wordt een vreugdevol spel, in plaats van het serieuze en zware gevoel dat alles wat je over een Joe en al het andere denkt, objectief waar en echt is.
V: Maar hoe helpt dit met de problemen van de wereld? Hoe beëindigt dit het terrorisme bijvoorbeeld?
Scott: Dit helpt daar niet mee, tenzij terroristen inquiry gaan doen naar de inherente overtuigingen die hen tot geweld aanzetten. Inquiry is iets dat je voor jezelf doet. Zoals Michael Jackson zong: begin met ‘de man in de spiegel’. Je begint de wereld te veranderen door je relatie met je gedachten, emoties en fysieke sensaties te veranderen. Door dat onderzoek begin je de wereld heel anders te zien. Totdat de terroristen en moordenaars van deze wereld inquiry gaan doen, zijn we aangewezen op meer conventionele manieren om deze problemen aan te pakken. Ik laat dat graag over aan de politici en ik stem op die politici die zich bewust zijn van de mogelijkheid dat zelfs hun eigen overtuigingen leeg zijn. Inquiry doen opent de deur naar meer transparante, medelevende, liefdevolle en harmonieuze relaties. Op dit moment wordt er in de wereld vooral veel naar buiten gewezen. Het is altijd de fout van iemand anders. Iets of iemand anders wordt gezien als de bron van pijn en leed. De Inquiries moedigen ons aan om dieper in te gaan op de triggers, overtuigingen en identificaties achter al dat naar buiten gewijs. Het zou geweldig zijn om twee wereldleiders zich te zien bezighouden met inquiry naar elkaar of twee dogmatische, religieuze mensen die hun overtuigingen onderzoeken. Maar inquiry is zeer bedreigend voor onze meest waardevolle overtuigingen. Die angst alleen al weerhoudt veel mensen ervan eens echt goed te kijken.
V: Relaties zijn zo lastig, inclusief de relaties tussen mensen en tussen groepen, naties, religies en politieke partijen. Is er enige hoop dat we allemaal onze percepties grondiger gaan onderzoeken om deze relaties meer in harmonie te laten verlopen?
Scott: Daar zijn we nu verre van. Je hoort niks over inquiry doen op CNN. Je hoort er niet over in presidentiële toespraken of debatten. Je ziet niet vaak dat echtparen onderling inquiry doen in plaats van te reageren op de gebruikelijke triggers. Deels heeft dat te maken met gebrek aan educatie. Veel mensen weten niet eens over de mogelijkheid van inquiry doen. Ze hebben waarschijnlijk nog nooit van het woord ‘inquiry’ gehoord. Hoe meer we het hebben over het doen van inquiry en de waarde ervan en laten zien hoe effectief het in ons eigen leven is, hoe meer andere mensen erachter zullen komen. Vrijheid is erg besmettelijk.
V: Kan inquiry doen niet tot gevolg hebben dat iemand in een gewelddadige relatie blijft in plaats van actie te ondernemen om eruit te stappen of meer voor zichzelf op te komen?
Scott: Niet als het grondig en effectief wordt gedaan. De meeste mensen merken dat ze juist beter in staat zijn de juiste actie te ondernemen na het doen van inquiry. Als je bijvoorbeeld alleen al zoekt naar ‘het slachtoffer’, kan daardoor deze slachtoffer-identiteit uiteenvallen. En die identiteit maakt dat veel mensen in een relatie blijven die schadelijk of destructief is. Inquiry doen naar de eigen onderdrukte stem of zelfexpressie kan een groter vermogen tot stand brengen om voor zichzelf op te komen in een relatie.
V: Ervaren mensen zichzelf als een soort van niets na het doen van inquiry, zodat zelfliefde irrelevant wordt?
Scott: Integendeel. Praat met facilitators die de Inquiries hebben toegepast op hun diepste identificaties. Ze zullen je waarschijnlijk vertellen dat er nu veel meer zelfliefde en mededogen is. Dat is een andere paradox. Je zou kunnen denken dat het resultaat is dat je geen zelf vindt of zelf alleen als lege ruimte vindt. Maar op een heel raadselachtige manier brengt inquiry juist compassie, liefde en acceptatie teweeg voor hoe we ook maar in het leven verschijnen, op ieder moment.
V: Hoe heeft inquiry doen jou persoonlijk geholpen?
Scott: De oude tekort-verklaring, die mijn leven leidde – ik ben niet aimabel – is nergens meer op mijn radar te bekennen. Het voelt als een vage herinnering zonder dat er een emotie of gevoel aan klit. Hierdoor kan ik meer onvoorwaardelijke liefde ervaren voor mezelf en voor mensen met wie ik in relatie sta. Ik voel me veel comfortabeler om gewoon te zijn wie of wat ik ook ben op elk moment. Toch kan ik niet echt bepalen wat of wie ik ben, waardoor ik mezelf en al het andere veel minder serieus neem. Het heeft ook enorm geholpen bij traumatische ervaringen, angst en verslavingen. Verslaving is voor mij vrijwel helemaal van de kaart geveegd. Ik geniet nog steeds van enkele genoegens, maar ik voel me er niet meer aan vastgeketend.
V: Wat zou je willen zeggen tegen de lezers die hier je antwoorden lezen, maar die nog steeds terughoudend zijn om de Living Inquiries te leren en te gebruiken?
Scott: Probeer het gewoon. Wat heb je te verliezen? Zelfs als je geen geld hebt om met een facilitator te werken, zijn er tal van gratis video’s waarin uitgelegd wordt hoe het proces werkt, zodat je het zelf kunt proberen. Als het niet werkt, laat je ze gewoon links liggen. Maar het komt zelden voor dat iemand het probeert en vindt dat het helemaal niet helpt. Wat mensen er meestal van weerhoudt om het te proberen, is angst, kortzichtigheid of het idee dat methodes over het algemeen niet werken. Sommige mensen zijn gewoon niet klaar voor dit werk. Ze moeten meer lijden. Maar lijden heeft de neiging om mensen te leiden naar wat werkt. Zo kan het zomaar zijn dat ze na een paar jaar lijden uiteindelijk bij de Inquiries terecht komen. Elke weerstand die je ervaart ten aanzien van dit werk kan met behulp van de Living Inquiries worden onderzocht. Voor mij is het leven te kort om geen vaardige manier te hebben om de oorzaak van mijn lijden te onderzoeken.
V: Zitten sommige mensen niet werkelijk vast in hun hoofd aangaande spirituele concepten en ervaren zij niet echt waar non-dualistisch onderricht werkelijk naar verwijst? Hoe kunnen die mensen worden geholpen met de Inquiries?
Scott: Ja, dat noemen wij overcompensatie. Het is veiliger om je aan de concepten vast te klampen dan ze te onderzoeken. Overcompensatie is een manier om de diepere, pijnlijkere emoties en fysieke sensaties in het lichaam te vermijden. Het is vaak een manier om onopgelost trauma te maskeren. Het is altijd een kwestie van gereedheid. Wil je je ideeën en je kennis over spiritualiteit versterken of wil je direct vrijheid ervaren? Wil je doorgaan met bypassing en overcompensatie of wil je de onderliggende pijn onderzoeken en oplossen? Voor mij is de keuze heel eenvoudig. Ik weet dat ik tijdens perioden waarin ik al deze spirituele concepten probeerde te begrijpen, bezig was met bypassing. Ik was niet klaar om de diepere pijn te onderzoeken. Maar het leven laat het ons wel zien als we niet diep genoeg gaan. Het lijden gaat door totdat we de deur openen om er op een vaardigere manier naar te kijken. Op dat moment kunnen de Inquiries veel helpen.
V: Doe je nog steeds inquiry?
Scott: Veel minder dan vroeger. Hoe minder leed er is, hoe minder er te onderzoeken valt met de Inquiries. En nu experimenteer ik op het Kiloby Centrum met nieuwe manieren van verkennen, manieren die de basis van de Inquiries bevatten, maar er nieuwe elementen aan toe voegen, vooral elementen die diepgewortelde contracties en trauma in het lichaam aanpakken.
V: Wat moet Scott nog onderzoeken? Is er nog iets waar je last van hebt?
Scott: Nee, ik draag niets met me mee in de tijd. Af en toe ontstaat er een kleine trigger, maar deze wordt meestal snel gezien en lost zichzelf vanzelf op. Toen mijn moeder overleed, voelde ik enorme golven van verdriet. Maar de Inquiries hielpen me om bewust te blijven van de diepe pijn. Ze lieten me zien dat verdriet eigenlijk gewoon liefde is, vermomd als pijn. Maar er was zeker pijn. Het loste vanzelf op, maar het rouwproces moest volledig worden onderzocht. De pijn heeft zich niet voort gezet in de tijd. Als ik aan mijn moeder denk, voel ik alleen liefde en mededogen. In de afgelopen vijf jaar heb ik me meer geconcentreerd op enkele diepere contracties in de buurt van mijn ruggengraat, overblijfselen van eerder trauma van het opgroeien als homo en gepest worden. Maar die zijn grotendeels uitgedoofd. Er zit nog steeds wat energie in kleine budeltjes in de buurt van de wervelkolom. Ze lossen op natuurlijke wijze op door eenvoudig rusten en af en toe inquiry doen. Het was een geweldig proces om naar te kijken, toen eerdere tekort-verklaringen, verslavingen en angsten wegvielen, resulterend in de diepere contracties en geblokkeerde energieën die in het licht van bewustzijn komen en langzaam oplossen. Het leven is geweldig! Er komt geen einde aan de reikwijdte van vrijheid. Het was niet altijd gemakkelijk. Ik heb door de jaren heen veel pijn ervaren. Maar ik ben zo blij dat ik deze benadering heb gevonden. Ik kan me geen leven zonder voorstellen. Dat is waarom ik zo enthousiast ben over dit werk. Dat is waarom ik er zo veel over schrijf en praat. Ik wil gewoon dat anderen weten dat het er is en dat ze niet meer hoeven te lijden.
Dit blog verscheen eerder op de oude Living Inquiries-website
De Living Inquiries
