Home » Blog » dood

Tag: dood

10 Levenslessen van Scott Kiloby

Door Scott Kiloby, vertaald door Hanneke Geraeds.

Vandaag, 11 november 2017 is het mijn 48e verjaardag. Ter lering en vermaak is hier de top tien van wat ik tijdens mijn 48 jaar op deze planeet geleerd heb.

1. Ik heb geleerd dat alles wat ik aangeleerd heb, kan worden onderzocht en emotioneel gezien kan worden opgelost door het vakkundig doen van inquiry. Ik heb geleerd dat als dit onderzoek grondig gebeurt, dit niet betekent dat ik geen gedachten meer heb. Het betekent alleen dat de emotionele triggers onder de gedachten weg zijn. Hierdoor kan ik mijn perspectief vrijuit uitdrukken zonder er volledig mee geïdentificeerd te zijn of getraumatiseerd te raken als er onenigheid of conflict over is met anderen.

2. Ik heb geleerd dat verslaving geen moreel falen betekent. Het is gewoon de manier waarop velen van ons overleven totdat we psychologisch, emotioneel en energiek gezien helder genoeg zijn om de verslaving achter ons te laten. We zorgen gewoon voor onszelf; zowel tijdens de verslaving als bij het achter ons laten ervan.

3. Ik heb geleerd dat, hoewel veel mensen zeggen dat ze spiritueel vrij willen zijn, er een stukje in ons denken zit dat dat niet wil. Ergens lijden we graag, wellicht omdat dat bekend terrein is. Door dit aspect in mijzelf te omarmen en te eerbiedigen en er inquiry naar te doen ben ik steeds dieper en dieper kunnen gaan.

4. Ik heb geleerd dat geld niet inherent goed of slecht is. Het zijn de overtuigingen eromheen die leed veroorzaken. Ik heb dakloze mensen ontmoet die heel gelukkig zijn. Ik heb miljonairs ontmoet die zich ellendig voelen. Ik heb spirituele mensen ontmoet die last hebben van hun overtuiging dat geld niet spiritueel is. Ik heb mensen ontmoet die geen interesse hebben in spiritualiteit die duidelijk geen problemen hebben met het wel of niet hebben van geld. Het zijn de overtuigingen, niet de briefjes in je portemonnee of het gebrek daaraan. Dat gezegd hebbende, wil ik graag geld hebben om voor mezelf te kunnen zorgen en voor de mensen van wie ik hou en die voor mij werken en voor degenen die ik in de wereld ontmoet en die niet genoeg geld hebben om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen.

5. Ik heb geleerd dat iedereen getraumatiseerd is, niet alleen de mensen die extreem fysiek of seksueel misbruik of een oorlog meegemaakt hebben. Het is alleen een kwestie van gradatie. Sommige trauma’s lijken in eerste instantie niet op trauma’s. Maar die emotionele trigger die opduikt bij psychologische conflicten, verwaarlozing, uitgegane relaties, politieke discussies en autoriteit ís trauma. Ik heb ook geleerd dat onze wereld in het geheel er nog niet klaar voor is om trauma te aanvaarden en op te lossen. De meeste mensen vinden nog steeds dat de ander moet veranderen, zodat zijzelf zich beter kunnen voelen. Ik heb geleerd dat ik zal blijven praten over trauma totdat we allemaal naar binnen kijken en het oplossen. Ik heb geleerd dat dit de manier is om de wereld echt te veranderen. Ik heb dit niet uit een boek geleerd. Ik heb dit geleerd door het onderzoeken van mijn eigen trauma.

6. Ik heb geleerd dat wereldse dingen geen blijvend geluk kunnen opleveren, maar slechts tijdelijke geneugten. Dit betekent niet dat ik de wereld moet vermijden of me ervan moet afwenden. Plezier is heerlijk. Dit betekent gewoon dat ik voor langdurig geluk mijn blik alleen naar binnen kan richten.

7. Ik heb geleerd dat verliefd worden vooral over het ego gaat. Voorbij de fase van verliefdheid is er een diepere, meer emotioneel volwassen liefde die eeuwig kan blijven bestaan. Deze is onbreekbaar en onvoorwaardelijk.

8. Ik heb geleerd dat alles wat ik voor anderen probeer te verbergen een kans biedt om schaamte te onderzoeken. Ik heb ook geleerd dat zodra ik vrij van schaamte ben, het niemands zaak is om alles over me te weten te komen, tenzij ik dat zelf wil.

9. Ik heb geleerd dat de dood niets is om bang voor te zijn. Alleen het ego vreest zijn eigen dood. Doe inquiry naar de leegte van het ego en de angst is weg. Dan pas kun je echt gaan leven.

10. Ik heb geleerd dat spiritueel ontwaken slechts het begin is. Ontwaken tot je ware natuur is als een lucifer die een vuur aansteekt. Het vuur is waar het om draait. En dat vuur kan de wereld veranderen, zolang je maar niet passief zit te geloven dat spiritueel ontwaken een soort eindpunt is. Er is geen eindpunt. Het leven is een constante beweging die plaatsvindt in de rustgevende ruimte van nu.

Veel liefs, Scott Kiloby

P.S. Ik heb geleerd dat alles, wat hierboven staat, in stilte verdwijnt zodra ik me van de computer afwend.

Dit blog verscheen eerder op de oude Living Inquiries-website

Dood van de psyche – Navigeren door het proces van persoonlijke evolutie

Door Lisa Meuser, vertaald door Pleun Vermaas.

Gaat er een belletje rinkelen?

  • Een aanhoudend doods gevoel van binnen, het gevoel dat je op een of andere manier stervende bent (ook al is het rationeel gezien nergens op gebaseerd).
  • Doemgevoel alsof er iets vreselijks gaat gebeuren of je niet geaard voelen.
  • Aanhoudende dromen over doodgaan of de dood.

Soms als iemand veel bezig is met innerlijk werk, persoonlijke trauma’s verkent en/of overtuiginssystemen/identificaties onder de loep neemt, dan kan het gebeuren, dat enkele interessante ervaringen op gaan treden rondom het thema dood of doodgaan. Zie het als een ‘persoonlijke evolutie’.

Toen ik dit voor het eerst meemaakte was dat een schok.

Soms leek het alsof ik in een waas zat. Op andere momenten leek het meer op een nachtmerrie. Dan voelde ik me enigszins ruimtelijk en dan leken mijn gedachten het soms luidkeels uit te schreeuwen, alsof ze een houvast zochten. Ik had de neiging om, nou ja… om de pan uit te flippen. Na een tijdje raakte ik echter beter bekend met de nuancesen vermomde expressies van de dood die plaatsvinden in het leven zelf en er deel van uitmaken.Met andere woorden: de dood treedt continu op in ons dagelijks bestaan. En soms voelen we het sterker: de impact is dan simpelweg groter, vanwege wat we door maken.

Zelfverlies.

We sterven dagelijks op cellulair niveau, maar sterven op het geestelijk level is iets heel anders. We vinden het niet erg dat onze cellen afsterven en zich vernieuwen of zelfs niet dat onze zenuwbanen afsterven en weer opnieuw worden aangelegd. Hoewel we onszelf al sterk identificeren met ons lichaam, zodra het ons gevoel van zelf betreft… voelt dat nog veel echter.

In tijden als deze, wanneer het zwaarte van de dood overweldigend binnenkomt, kan het nuttig zijn om een stap terug te doen en een bredere lens te proberen om meer te kunnen zien van wat er gaande is. Maar voordat we die stap terug kunnen zetten, moeten we eerst met beide benen op de grond staan.

Zorg voor het zenuwstelsel.

Wanneer we overdonderd worden (of vecht/vluchten/verstarren) kunnen de delen van ons brein die verantwoordelijk zijn voor zelfbewustzijn, murv raken; hierbij kan een toename van tunnelvisie ontstaan en een verminderd vermogen om in relatie met onze ervaring te blijven. Daarom is het van belang om eerst met beide beentjes op de grond te komen. Om een nieuwe kijk op de situatie te krijgen, helpt het om het mechaniek van je lijf voor je te laten werken. Dus laten we bij het begin beginnen.

Hoe zorg je ervoor dat je grip krijgt op je zenuwstelsel? Dat kan als volgt:
  • voel je voeten, handen en/of je bips terwijl je ademhaalt; op de grond, de stoel of het bed of zelfs als je staat;
  • ga een luchtje scheppen;
  • kijk naar de lucht, de vogels, de bomen;
  • wrijf wat koud water over je voorhoofd en hals.

Kies de dingen uit die voor jou het beste werken. Voor een uitgebreide lijst om je zeuwstelsel tot rust te brengen en de twee hersenhelften zo te krijgen dat ze goed samenwerken, klik je hier (Engelstalig).

De bredere lens.

Zodra je zenuwstelsel is gekalmeerd en je hersenhelften weer synchroon lopen, kun je een breder perspectief krijgen van wat er aan de hand is. Dit nieuwe perspectief vraagt van je om het volgende te overwegen:

  • Je biologische onderdelen sterven elke dag.
  • Jij, als menselijk wezen, bent gemaakt om op cellulair level telkens weer te sterven en opnieuw gecreëerd te worden.
  • In het ontwerp van de mens is vooruitgang en evolutie ingebakken; verbetering, verandering en groei/volwassen worden.
  • Verandering ontstaat uit het afsterven van het oude, wat ruimte biedt voor het nieuwe om in vorm te komen.
  • Ook je geest is gemaakt om te sterven en opnieuw gecreëerd te worden, omdat het onderdeel is van ons rijpingsproces.
  • Je geest wordt beïnvloed door zenuwbanen die continu veranderen, afsterven en opnieuw aangelegd worden.
  • Zodra geloofssystemen, identiteiten en trauma worden verkend, worden oude gebieden van soliditeit en zekerheid “opengesteld”. Dit zet verandering in gang op verschillende niveaus. Ons gedrag kan veranderen. Onze emoties kunnen anders aanvoelen of anders zijn.
  • Onze gedachten en onze relaties met bepaalde gedachten/overtuigingen kunnen veranderen.
  • Met verandering komt frisheid, onwennigheid en onbekendheid.

Is het dan zo gek dat gevoelens van doem of dood aanwezig zijn?

Losse eindjes.

Soms kunnen we, wanneer we door zo’n terrein gaan, zelfs ervaren dat we energetisch nabootsen of ons verwant voelen met een gebeurtenis uit ons verleden, toen we daadwerkelijk dachten dat we zouden sterven en alle angst rondom die gebeurtenis eerder werd onderdrukt dan vrij gelaten. Het pijnlichaam duikt op, om de losse eindjes met elkaar te verbinden zogezegd. Dit pijnlichaam heeft geen boodschap aan timing, het houdt een eigen agenda bij. Het maakt het pijnlichaam niet uit of het ons gelegen komt of niet. Dit kan verontrustend zijn, omdat er rationeel gezien niets ergs gebeurt… en toch reageert het lichaam en de geest alsof dat wel het geval is.

Wat betekent dit nou allemaal?

Mensen hebben het vermogen om te groeien en volwassen te worden. Niet enkel en alleen biologisch, maar ook emotioneel en psychisch. Op biologisch gebied kan dit groeipijn betekenen, omdat verandering soms samengaat met on-gemak, onbehagen en desoriëntatie. Wie kent niet een puber die een groeispurt meemaakt en zich vervreemd voelt van zijn , in ras tempo veranderd, lichaam? Dezelfde woorden, on-gemak, onbehagen en desoriëntatie, zou je ook kunnen toepassen op het ervaringsgewijze proces van emotioneel en geestelijk volwassen worden en de intergratie daarvan.

Identiteitscrisis.

Wanneer delen van onze psyche veranderen, sterft er tegelijkertijd een stukje van onze identiteit af. Wat we ervan vinden is verschillend, de reacties zijn divers. Soms is er opluchting , soms voelt het als bedreigend. Identiteiten die we jarenlang met ons hebben meegetorst, als zijnde ons, kunnen voelen alsof ze ons werkelijk zijn. Het is geen wonder dat we, geconfronteerd met het verlies van deze identiteit(en) ons angstig afvragen: maar wie ben ik dan zonder deze identiteit(en)? Als reactie zal ons denken, ons doemdenkertje, alle mogelijke doemscenario’s in de toekomst voorspiegelen. Maar achter al die gedachten en mentale constructies schuilt een simpel (maar niet perse troostrijk) antwoord:

Wie zijn we zonder onze identiteit(en)?
Zonder onze oh zo bekende ‘zelf’?
Waarheen leidt deze weg van de evolutie?

Wij kunnen dat onmogelijk weten.

Onbekend terrein.

Het denken houdt meestal niet zo van dit antwoord. Met name in onze ‘alles valt te verklaren door linker hersenhelft gedreven’-cultuur, hebben we aan niet weten een broertje dood. We hechten aan zekerheid. We houden van binaire en rechttoe rechtaan antwoorden. Maar het leven is noch binair noch rechttoe rechtaan. En niet weten schudt ons systeem, de linker hersenhelft met name, flink op. Het triggert onze onophoudelijke behoefte om te willen weten en zet de gebieden in de hersenen aan het werk, om maar tot een bevredigend en eenduidig antwoord te komen. Zekerheid voor alles en liefst eenduidig. Dit staat haaks op de zen cultuur, waar juist het ‘niet weten’ de scepter zwaait. De westerse cultuur is gestoeld en gefixeerd op de ‘moeten weten’ mentaliteit.

Maar helaas, het is simpelweg een feit dat we niet weten wat de toekomst ons brengt. We weten niet hoe het leven zal zijn als we eenmaal onze oude identiteiten ontgroeid zijn. We weten niet wie we zullen zijn als we niet meer zijn wie we altijd geweest zijn. We weten niet hoe het leven zal zijn wanneer we ons niet meer inlaten met de bokkensprongen waar we ons voorheen mee bezig hielden. Wie zou ik zijn zonder mijn control-freakerige en uitvogelende zelf? Een deel van mij smult van dit idee… als een concept. Een ander deel vindt het leuk om hierover na te denken. Maar weer een ander deel verzet zich hiertegen en wil de verdediging niet neerleggen om te zien wat er dan zou gebeuren.

Het land van het ongewisse.

Die momenten, als de dood haast voltrokken is maar de nieuwe her-creatie nog even op zich laat wachten, kunnen we ervaren als een periode van angst of doem. Juist dan is het van belang dat we erkennen dat er sterven plaats vindt binnen ons systeem en dat het een volkomen normaal deel van het proces is om je nu even niet zo zeker van jezelf te voelen. Het is heel normaal, we zitten immers in een overgangsfase. We bevinden ons midden tussen oud en nieuw in: voordat het oude helemaal verdwenen is en voordat het nieuwe als vertrouwd voelt.

Af en toe op deze manier een stapje terug doen kan helpen om dit proces wat gemakkelijker te doorlopen. Er is minder noodzaak tot het grijpen naar de laatste strohalm en verdediging, wanneer we ons herinneren dat onder deze onwelgevallige gevoelens eigenlijk alles ok is en. dat de doemscenario’s en de dood-achtige ervaringen erbij horen, dat ze tijdelijke stapstenen zijn op het pad dat leven genoemd wordt.

Geduld, compassie en steun.

Wees geduldig en heb compassie met jezelf in deze roerige periodes en/of .zoek contact met mensen die deze rol voor jou kunnen vervullen en die je steunen. Zorg goed voor je zenuwstelsel.
Keer terug naar het besef dat dood en wedergeboorte natuurlijk onderdeel van het leven zijn.

Voor extra ondersteuning zijn er gratis hulpmiddelen beschikbaar op de website van Living Inquiries, of als je vragen hebt, kun je me mailen: [email protected].

Je bent niet alleen op deze reis. Nooit.