Home » Blog » belichaming

Tag: belichaming

Eten op wilskracht?!

Door Judith Sumitra Burton, vertaald door Pleun Vermaas.

 

Eten op wilskracht? Het smaakt zoeter zonder. Eureka!

Kunnen de Living Inquiries, of andere tools, de helpende hand bieden om een eetverslaving achter je te laten? Het is een lastig iets, ik bedoel daarmee dat het niet mogelijk is om eten uit je leven te schrappen. Mijn relatie met eten en troosteten heeft me, door de jaren heen, veel geleerd over mezelf. Op wilskracht begon ik aan een nieuw dieet, gewapend met nieuwe voornemens en verboden, om er na een tijdje weer de brui aan te geven, omdat het onmogelijk was om het vol te houden voor een langere periode. Ik ben vele malen afgevallen en na een tijdje zat het gewicht er weer aan.

Het is nog maar pas, dat ik inzag dat mijn pogingen om wilskracht te gebruiken om mijn eten aan banden te leggen, niet werkt. Op wilskracht voel ik mijn binnenste samentrekken, als ik heel ‘vastberaden’ iets forceer, om zo gehoorzaamheid af te dwingen van dit stiekeme en zwakke zelf, dat zelfs de simpelste dingen soms niet voor elkaar krijgt.

Wat ik toen zag was zo heerlijk – een intentie om te onderzoeken of ik zonder meteen op standje wilskracht over te gaan, een gevoel van bereidwilligheid kan aanspreken – om mezelf gewoon de vraag te stellen, met liefde en respect: “Wat ben ik bereid te doen op dit moment?”.

Ik ben oprecht verbaasd hoe veel verschil het maakt, als ik op deze wijze met mezelf praat. Gewoon aardig zijn opent ‘zoete’ deuren. Bereidwilligheid geeft me de mogelijkheid om in het moment een keuze te maken, in plaats van mezelf aan een streng regime over te leveren. Werkelijk ieder moment biedt nieuwe mogelijkheden.

Ik merk dat er ruimte is om dingen te overwegen. Zo vraag ik mezelf bijvoorbeeld af: als ik dit nu eet, hoe zal ik me dan voelen na een half uurtje? Terwijl ik me het liefst sterk en licht voel. Er is meer ruimte bij bereidwilligheid, die ik bij wilskracht niet ervaar. In plaats van dat ik voetje voor voetje schuifel binnen een strikt afgebakend gebied, is er een open veld waarin zich speels en liefdevol nieuwe paden ontvouwen.

Op deze manier speelt ‘de wil’ nog wel een rol, maar dan als een zacht feel good-deuntje op de radio, waardoor ik op respectvolle wijze vol compassie met mezelf kan praten. Als ik toch een misstap bega en teveel heb gegeten, is dat oké. “Geen probleem. Perfectie is niet de hoofdzaak…” Door bereidheid kun je vrij ademen en lachen. Er is ruimte.

Het Living Inquiries-proces helpt me om lief te zijn voor mezelf en het goed/fout-denken tot rust te brengen. Het zal nog wel een tijd duren voor ook het compulsieve gedrag –bereidwilligheid versus wilskracht – uitgedoofd is. Er zijn nog veel gedachtepatronen, emoties en fysieke sensaties waar ik de Living Inquiries op los kan laten. Maar, ook al duurt het nog een tijd, ik heb goede hoop dat de resultaten blijvend zullen zijn.

In de tussentijd leer ik mezelf, stapje voor stapje, lief te hebben. Dit is hartverwarmend.

Hoe ontwaakt te zijn maar niet dood

Door Scott Kiloby; vertaald door Hanneke Geraeds-de Vries.

Als het moeilijk lijkt om ontwaakt te zijn, laat staan wat een uitdaging het is om niet dood te lijken terwijl je ontwaakt bent.

Bij ontwaken gaat het erom dat je herkent dat je niet je gedachten, emoties en fysieke sensaties bent. Zoals vogels die door de open lucht van het huidige moment voorbij gaan, komen en gaan deze dingen; maar jij bent het niet.

En toch wordt dit heel vaak wel zo ervaren als er slechts sprake is van een hoofd-ontwaken, waarbij het lichaam nog niet is afgestemd. Het komt vaak voor dat mensen dit soort van hoofd-ontwaken hebben, een poosje op de roze wolk van vrede of gelukzaligheid van deze hernieuwde vrijheid drijven om dan te ontdekken dat het lichaam nog een tijdje nodig heeft. Je kunt het in hun ogen zien als je naar satsang gaat. Ze zijn duidelijk aanwezig in het hier en nu, maar het lichaam bevat dichte contracties, angsten, depressies, verslavingen of trauma’s. Sommigen zijn zelfs het contact met hun menszijn verloren. Simpele menselijke dingen die hen vroeger vreugde brachten zijn verdwenen. De kleine menselijke eigenaardigheden die hen uniek maakten, zijn van nul en gener waarde. De levendigheid wordt overstemd omdat het lichaam op verschillende manieren is ingesnoerd. Er is een doodsheid. Dit is normaal, maar het is niet nodig, als je na een eerste hoofd-ontwaken eerlijk open blijft staan voor zelfonderzoek.

Dus hier volgt hoe je ontwaakt kunt zijn, maar niet dood…

Als je je gevoelloos of traag voelt, is dit hoogstwaarschijnlijk een verhaal dat niet is onderzocht. En aan dat verhaal zit een emotie vastgebonden die nog niet bewust en direct gevoeld is. Voel die. Als je jarenlang dat gevoel vermeden hebt, kan die emotie nu misschien ergens in je lichaam bevroren zijn als een contractie. Het gaat gepaard met dissociatie, een afkeren van die fysieke sensatie en naar iets dat het je gewaarzijn ervan zou kunnen verdoven.

Onderzoek die contractie uiterst liefdevol en nieuwsgierig. Blijf erbij in het oneindige geduld van het huidige moment, zonder te proberen haar weg te krijgen. Verwelkom haar. Laat haar blijven alleen door haar te voelen. Let op de ruimte eromheen terwijl je dat doet. Door haar op deze manier te verwelkomen, wordt al die weerstand ertegen teruggedraaid, al dat proberen om jezelf beter te laten voelen, wat echt niet werkt omdat het de persoonlijke wil met zich mee brengt. Wat we weerstaan, blijft bestaan (‘what we resist, persists’). In het hoofd-ontwaken heb je ontdekt dat je niet die beweging van persoonlijke wil bent. Je bent niet die gedachten die ergens proberen te komen. Laat dat inzicht in het lichaam komen.

Aanwezigheid is inzien dat je niet die sensatie bent. Maar het gevaar bestaat erin om veel te vroeg “ik ben niet mijn lichaam” of “ik ben niet deze fysieke sensatie” te zeggen. Als de fysieke sensatie er is en het je leven beheerst, dankzij een overeenkomstig verhaal over tekortkoming (‘deficiency story’), een depressie, een verslaving, angst of trauma, dan BEN JE JE LICHAAM. Op een of ander niveau is er een identificatie met die fysieke sensatie. Het is een spirituele bypass als je ziet dat je iets niet bent, terwijl de identificatie er eigenlijk nog steeds is. Deze niet-verkende fysieke sensaties ontnemen je vreugde en vrede. Ze laten je dood voelen. Ze brengen je creatieve stem tot zwijgen. Ze creëren een disconnectie met anderen. Ze laten je naar wijn, koekjes of het internet grijpen als een manier om te ontsnappen. Ze maken dat je overcompenseert, door het ontwikkelen of volgen van uitgebreide conceptuele kaders over spiritualiteit, waardoor het leven veel ingewikkelder wordt dan het zou hoeven te zijn. Een goede manier om te voorkomen dat je spiritualiteit echt ervaart, is er veel over nadenken en negeren dat je lichaam nog steeds identificatie met vorm ervaart.

Wanneer deze contracties verkend en niet gebypassed zijn, voel je je levend, bruisend van de energie, wakker.

Je bent ontwaakt maar volledig mens.

Je bent vrij, maar niet gebonden aan het idee dat je vrij bent.

De eenvoudige dingen van het leven schenken je weer vreugde.

Je maakt je niet druk om de eigenaardigheden van je persoonlijkheid en je probeert ze niet kwijt te raken of verlicht te handelen.

Je voelt onvoorwaardelijke compassie voor anderen die lijden.

Je voelt je verbonden met anderen terwijl je ook ziet dat er geen anderen zijn.

Je houdt van jezelf terwijl je ook ziet dat er geen zelf is.

Je vindt deze paradoxen helemaal niet erg.

Je hebt een stem die zich verheft omdat er niets is dat zijn expressie blokkeert.

Je hebt een hart dat open is en dat het niet erg vindt om gebroken te worden.

Je voelt alles, bent gevoeliger, maar je hebt steeds minder last van die gedachten en emoties.

Je lichaam voelt licht en transparant aan en zonder een spier te vertrekken kun je oprecht zeggen: “Ik ben niet mijn lichaam”, zonder te bypassen.

Je verslavingen vallen vanzelf weg.

Depressie lijkt een vage herinnering.

Angst duikt niet langer op of in zeer geringe mate omdat je elke angst onder ogen hebt gezien of ziet als je ermee geconfronteerd wordt.

Trauma is afwezig omdat je voldoende van jezelf hield om elk onderdeel ervan te verkennen en jezelf te bevrijden van de magnetische aantrekkingskracht ervan.

Je vindt het niet erg meer om te denken. Als gedachten niet langer aan emoties of fysieke sensaties vastzitten, is denken een spel.

En ja, ja, uiteindelijk misschien, ontmoet je een aangename stilte waarin gedachten, emoties en fysieke sensaties nauwelijks meer opkomen. Misschien stuit je op diepe rust, vreugde of geluk, waarvan meestal sprake is. Maar als dat gebeurt, zal het precies op tijd gebeuren en geen moment te vroeg. Het zal op een natuurlijke manier gebeuren. Proberen om dat te laten gebeuren, enkel door middel van een hoofd-ontwaken, voordat het lichaam in lijn is gekomen met dat ontwaken, zal je slechts frustreren. Het zal waarschijnlijk juist niet gebeuren. Het zal als onechte stilte, liefde, vreugde of vrede zijn, waarbij je doet alsof je lichaam geen behoeften heeft of dat het niet onderzocht hoeft te worden. Dat is de doodsheid.

Dit blog verscheen eerder op de oude Living Inquiries-website.

Aanmoediging op het padloze pad – Van initiële ontwaking tot en met belichaming

Door Scott Kiloby; vertaald door Hanneke Geraeds-de Vries.

Ik heb zojuist de enige retraite achter de rug die ik vorig jaar heb begeleid – een bijeenkomst in het Krishnamurti Educational Center van Canada. De retraite was heel anders dan mijn dagelijkse werk in het Kiloby Centre for Recovery, dat vaak gaat over mensen helpen zichzelf te bevrijden van de acute ketenen van de pressie van hun verslaving, zodat ze een proces van spiritueel onderzoek kunnen beginnen dat zal leiden tot grotere diepten. Bij deze retraite was de energie en het focuspunt heel anders, met veel aanwezigen die geïnteresseerd waren in de meer volwassen vragen rond spiritueel ontwaken en belichaming.

De retraite herinnerde me aan een tijd dat ik de VS en het buitenland bereisde, sprekend over dit onderwerp. Ik heb de laatste paar jaar niet meer van die tours gemaakt. Sindsdien is mijn eigen realisatie enorm gegroeid. Ik zou vandaag heel andere dingen te vertellen hebben, als ik weer on tour zou zijn. In sommige opzichten heeft deze retraite mijn stem nieuw leven ingeblazen rond het onderwerp van authentiek spiritueel ontwaken, aangezien ik de laatste paar jaar op veel manieren stil gezeten heb.

Zelden zal je een nieuwe video van mij zien. Van tijd tot tijd zie je deze blogs. Schrijven is de manier waarop ik mezelf op dit moment graag uitdruk. Misschien ga ik op een dag weer op pad. Ik heb een nieuwe stem wat dit padloze pad naar vrijheid betreft, waar aanwezig-zijn-in-het-hier-en-nu en inquiry samenkomen op een unieke, bevrijdende en soms pijnlijke manier.

Voor degenen die onbekend zijn met het onderwerp: “padloze pad” verwijst naar het langzaam opgeven van het streven naar een betere toekomst en het helemaal in zich opnemen van een diepgaande erkenning van “wat is” zoals het zich voordoet in het huidige moment. Dit is heel anders dan we in onze cultuur leren. Die vertelt ons dat het antwoord ergens verder op de weg ligt. We groeien niet op met de wetenschap dat het huidige moment zo’n diepe en krachtige ingang is naar meer vrijheid. Zovelen van ons jagen op een vermeende extase die ergens aan het eind van de weg wordt beloofd. En velen vinden het zo niet, want het denken is altijd op zoek naar iets anders, iets beters. Het bereikt nooit de uiteindelijke belofte en dus leeft het in een constante staat van tekortkoming of gebrek. Dat is de aard van het ego – leven in een eindeloos streven naar de toekomst en nooit echt voelen dat je aangekomen bent op een plek waar er tevredenheid en diepe vrede met het leven heerst.

Het padloze pad is de herkenning van het gewaarzijn in het hier-en-nu als de basis van ons bestaan (non-duaal bewustzijn) en omvat het toelaten van “wat is” zoals het ontstaat. Het omvat het inzien dat niets dat ontstaat, is wat we zijn, zodat alles komt en gaat binnen of ten aanzien van deze aanwezigheid. Dit is bevrijdend juist omdat een toestand van lijden een soort grijpen met zich meebrengt; een grijpen naar en identificeren met de gedachten, emoties en fysieke sensaties die zich voordoen. Niet langer grijpen naar en identificeren met deze verschijnselen houdt een leven van vrijheid en liefde leven in.

Ik kan je geen hoop bieden op het padloze pad, want hoop houdt in dat er een beloofd land (of eindpunt) is dat je uiteindelijk zult vinden als je blijft zoeken. Als je de verschillende non-duale leringen van de wereld bestudeert, zul je ontdekken dat een van de kenmerken van non-dualistische realisatie het inzien is dat het huidige moment het voornaamste is. Een betere toekomst najagen valt dan weg. Dit komt in de vorm van een authentiek inzicht in dat er “nergens heen gegaan kan worden”, “niets te begrijpen valt” en “er geen zelf is om het te begrijpen.” Dit inzicht alleen al is erg krachtig, want het beëindigt niet alleen het zoeken, maar het brengt ook een diep gevoel van rust teweeg te midden van alles wat er gebeurt. Het brengt echter ook een wegvallen van eerdere drijfveren met zich mee die ooit ons leven runden. Mensen vertellen vaak over hoe ze hun interesse verliezen in het op ego gebaseerde streven, zoals het zoeken naar aandacht, liefde of erkenning van anderen. Sommigen melden desinteresse in activiteiten zoals kunst, werk en relaties. Ze bevinden zich in een soort ongemakkelijke fase waarin alles wat hen ooit dreef of enthousiasmeerde begint te verstillen. De oude manier van omgaan met anderen en de wereld lijkt niet meer op dezelfde manier te werken. Je kunt niet langer op het niveau van het ego contact maken en je kunt nergens “achter komen”, om zo te zeggen. Maar dit is slechts een fase. Er komt een nieuwe manier van zijn.

Deze nieuwe manier van zijn is waar spirituele volwassenheid zo’n grote rol speelt. Als men trouw blijft aan de inzichten en realisaties die zijn verschenen, opent deze nieuwe manier deuren die in het begin niet eens denkbaar waren. In het begin gaat het vooral om een diep verlangen naar het herkennen van de stabiliteit van het huidige moment, om een eind te maken aan het idee van zowel het zoeken als de spirituele zoeker. Enige herkenning of ontwaken vindt plaats als er zowel gereedheid als vaardigheid is. Gereedheid is de bereidheid om echt alle op ego gebaseerde verschijnselen die opkomen te onderzoeken en om vast te blijven houden aan de herkenning van het gewaarzijn daarvan, te midden van alles dat verschijnt.

Een gebrek aan gereedheid vertraagt het eerste ontwaken zonder meer. Het houdt de focus op aardse beslommeringen en op het oprakelen van het verleden en zorgen om en streven naar de toekomst. Maar wanneer de bereidheid er is, is dat op zijn minst de helft van de strijd. De andere helft is vaardigheid. Het is zo belangrijk om vaardig de huidige ervaring te kunnen onderzoeken. Het is heel gemakkelijk om aan de verleiding toe te geven en meegezogen te worden in de oude verhalen over tekortkoming en gebrek. Deze verhalen hebben een krachtig momentum. Vaardigheid houdt in weten hoe te kijken, hoe te rusten als gewaarzijn en hoe inquiry te doen. Zonder vaardigheid kan men jarenlang doelloos rond ploeteren in veel onnodig lijden, steeds opnieuw meegezogen in verhalen, dwanghandelingen, angst, depressie, zoeken en trauma. Zodrq zowel gereedheid als vaardigheid aanwezig zijn, is het eerste ontwaken tot gewaarzijn in het hier-en-nu vrijwel onvermijdelijk.

Maar wat er na dat eerste ontwaken gebeurt, is waar het echt om draait. Net zoals de op het ego gebaseerde manier van leven zo verleidelijk is voorafgaand aan een eerste ontwaken, is de wens om te voelen dat je iets bereikt hebt even verleidelijk na een eerste ontwaken. Dit kan een fatale fout zijn, die mensen in allerlei rare bochten wringt op het padloze pad. Het eerste ontwaken is vaak slechts een hoofd-ontwaken. Het lichaam is nog niet afgestemd op dit ontwaken van het hoofd. Dus deze rare bochten kunnen voortdurende verslavingen, depressies, angsten, onopgelost trauma, aanhoudende verhalen over tekortkomingen (deficiency stories) en nog veel meer omvatten. Al deze dingen zijn een manier van het lichaam om je aandacht proberen te trekken, te roepen: “hey, je bent er nog niet helemaal klaar mee, dus laat me niet in de steek.” Gedurende deze tijd kan de disconnectie met leven heel tastbaar zijn. Het verlies van interesse in de activiteiten van het leven kan heel reëel aanvoelen. Verslavingen kunnen weer de kop opsteken als een manier van het lichaam om te overleven. In veel opzichten is deze lastige fase er enkel de voorloper van dat het lichaam op één lijn komt te liggen met het initiële hoofd-ontwaken.

Op dit punt wil ik vanuit mijn eigen ervaring spreken om mensen op het padloze pad aan te moedigen om door te gaan met het onderzoeken van al deze bochten en om het idee van klaar te zijn te laten vallen. Spirituele volwassenheid gaat over het zien dat er geen eindpunt is. Het maakt ons los van het streven van het ego naar een uiteindelijke conclusie. Het laat een rauwe openheid over naar wat is en een bereidheid om het lichaam toe te staan om volledig in lijn te komen met wat “in het hoofd” is gezien als het ware.

Deze belichaming is een totaal ander schepsel. En velen ontkennen zelfs dat die belichaming nodig is of dat het ook maar ooit gebeurt. Ik ken tenminste drie leraren die hun websites na hun eerste ontwaking stop zetten omdat ze geen woorden meer hadden en geen erkenning boden voor een soort belichamingproces. Misschien geloofden zij ook in het idee van een eindpunt – wat bijna altijd een spel van het ego is. Toen mensen naar hen toekwamen met de vraag “wat komt er na het eerste ontwaken?”, hadden ze niets te zeggen. Ik heb persoonlijk gewerkt met verschillende leraren die tot hun grote verrassing hebben meegemaakt, dat hun lichaam na hun eerste ontwaken niet in lijn was. Ze hadden te maken met verslaving, trauma, depressie of angsten en hadden geen antwoorden. Dit komt omdat het initiële ontwaken niet al die antwoorden biedt. Het biedt alleen een opening om de diepere aspecten van onze conditionering te verkennen. Dus, toen hun eigen woorden of de overgedragen leringen geen richtlijn boden, voelden ze zich verloren in deze nieuwe fase van ontwaken. Ze konden anderen geen begeleiding of aanmoediging bieden.

Ik herinner me dat ik kritiek op Adyashanti heb gehoord van sommige van deze leraren. Adyashanti is een leraar die niet alleen focust op het eerste ontwaken, maar ook op de belichaming en hoe de bevrijding verloopt tijdens de hele ervaring na dat eerste ontwaken. Deze kritiek omvatte klachten dat Adya de mensen aan het zoeken hield en dat hij niet “duidelijk genoeg” was dat het eerste ontwaken alles is dat nodig is. En toch, veel van deze zelfde leraren hadden zelf te maken met een gebrek aan belichaming, iets waar Adyashanti hen mee had kunnen helpen als ze open genoeg waren gebleven om dat te horen. De eerste keer dat ik echt de waarde van Adyashanti’s gesprekken over het onderwerp post-ontwaken begreep, kwam toen de blokkering in mijn keelchakra opende.

Ik was al een paar jaar bezig met het onderzoeken van een erg zware blokkade in mijn keel. Het was behoorlijk pijnlijk en lag aan de basis van mijn enneagram-type 9, “de vredestichter”. Gedurende ruim de eerste 30 jaren van mijn leven, zorgde deze blokkade ervoor dat ik niet vrijuit sprak en mezelf niet vrij uitte, uit angst en onderdrukte, ongeuite woede. Het eerste ontwaken was voor mij voornamelijk in de hoofd- en hartgebieden. Het was een complete verrassing om te ontdekken dat deze keelblokkade zo hardnekkig was na dat eerste ontwaken. Echt pijnlijk! Maar met gereedheid en vaardigheid werd uiteindelijk de keelruimte vrij gemaakt. Het was alsof er nieuw leven in mij werd geblazen, alsof er een last van 25 kg van me afviel. Ik herinner me de ochtend dat het eindelijk weer vrij was. Ik maakte haast een vreugdesprong. De lichtheid die ik in dat gebied voelde was zo duidelijk dat ik me ertoe gedwongen voelde om nooit meer te spreken over bevrijding alsof het beperkt zou zijn tot een eerste hoofd-ontwaken of zelfs tot het ontwaken van het hart. Op dat moment maakte ik een diepe buiging voor Adya en bedankte hem in stilte voor de aanmoedigingen die ik nodig had om verder te gaan op verkenning en het lichaam dezelfde leegte te laten ervaren die ik jaren geleden al in hoofd en hart had gerealiseerd.

Hierin ligt de paradox van authentieke spirituele realisatie: zoeken dooft inderdaad uit, maar het ontvouwen gaat door. Net zoals het initiële hoofd-ontwaken geen eindpunt is. Het wordt de opening naar een voortdurende verdieping in het lichaam. Dit ontvouwen kan voor het ongetrainde oog lijken op zoeken, maar dat is het niet. Belichaming gaat niet over proberen ergens te geraken. Het gaat helemaal niet over proberen. Veel van het lichaamswerk, dat ik door de jaren heen ontwikkeld heb, gaat in feite over het helpen ontspannen van al het proberen, vechten, vluchten, verstarren rond verschillende lichaamsblokkades. Ik gebruik de term ‘oneindig geduld’ om dit proces van diepe rust te midden van het exploreren van het lichaam te beschrijven. Het gaat er niet om het lichaam wakker te schudden. Het gaat er om, om het lichaam toe te staan op een natuurlijke manier in lijn te komen. En gereedheid en vaardigheid zijn in deze fase net zo belangrijk als ze in voorgaande fases waren. Zonder gereedheid kun je jaren rond kronkelen in de hierboven beschreven bochten, die zich voordoen na een initieel ontwaken. Het kan zijn dat je in een soort stagnerende toestand blijft waarin je oude pointers of kernachtige uitspraken die niet langer relevant zijn na die initiële herkenning.

Maar vaardigheid is minstens zo belangrijk. In de uitvoeringsfase is de grootste vaardigheid misschien wel de vaardigheid om niets te doen. We zijn zo geconditioneerd om iets met ons lichaam te doen om te proberen onszelf beter te laten voelen of om onszelf ‘leeg’ te laten voelen. Maar leren om niets te doen op de meest subtiele niveaus van ons fysieke bestaan en in de diepste en donkerste blokkades is echt een vaardigheid. Het vereist het aan het licht brengen van al dat subtiele of niet zo subtiele proberen, om echt in te zien dat we niets anders kunnen doen dan gewaar te blijven en de vecht-, vlucht- en verstarringsmechanismen op te merken en op elk niveau tot rust te laten komen. Ik heb ontdekt dat de persoonlijke wil ingezet wordt bij veel van de oefeningen die mensen proberen met betrekking tot het lichaam. Hierdoor blijven mensen vaak lang worstelen met dat niveau.

Misschien zijn dit de belangrijkste woorden die ik kan geven ter bemoediging: blijf open. Trap niet in de val van ego’s idee van een definitief moment van realisatie. Trap niet in de val van het idee van eindpunten. Trap niet in de val van het idee dat een hoofd-ontwaken ware bevrijding is. Blijf open voor het ontvouwen. Laat de bevrijding helemaal tot in je lichaam komen en in elke hoek en uithoek ervan. Als je nog steeds last hebt van angst, trauma, verslavingen, depressies of zelfs het kleinste gevoel van tekortkoming of gebrek, dan is er iets om te ontdekken. Bevrijding is geen regel op een Curriculum Vitae. Het is niet iets waarover iemand opschept. Het is niet een laatste eindstation dat we bereiken, zodat we nooit meer iets hoeven te onderzoeken. Bevrijding is een houding van volledige openheid. Die openheid is de gereedheid. Zodra de gereedheid er is, is het leren van vaardigheden alles wat je nodig hebt. Deze vaardigheden weerhouden je ervan om de belichaming te vertragen. Er is een volwassen manier om met het lichaam te werken. Die heeft niets te maken met zoeken. Belichaming was de grootste en meest bevrijdende verrassing op mijn padloze pad.

Al dat in rare bochten wringen dooft uit tijdens de belichamingsfase. De nieuwe manier van zijn brengt niet alleen een lichtheid van zijn met zich mee, maar ook een hernieuwde interesse in leven, onderzoeken, liefhebben en geïnspireerd en enthousiast zijn over het leven. Maar het is iets anders dan geïnteresseerd zijn vanuit een op het ego gebaseerd perspectief. Je komt erachter dat je niets terugkrijgt voor wat je doet. Dus je leeft niet, ontdekt niet en hebt niet lief met de hoop dat het je iets beters zal brengen. Je leeft, ontdekt en hebt lief alleen voor de pure handeling ervan. Deze handeling wordt gedaan voor haar eigen genoegdoening, zonder de hoop op een beloning.

Relaties zijn vanzelf meer open, intiem en eerlijk. Deze houding van openheid maakt juist dat inspiratie en enthousiasme op een nieuwe manier tevoorschijn komen. Je zit niet langer geketend aan de oude manieren om in de wereld te zijn en wordt niet langer belast met de pijnlijke traagheid van het lichaam en al zijn opgeslagen angsten, verslavingen en trauma’s. Met deze houding van openheid, voel je je daadwerkelijk steeds minder dicht op het fysieke niveau, waardoor je je veel vrijer kunt bewegen in het huidige moment. Mis deze boot niet. Elk moment is een kans om de rit van je leven te maken, om spiritueel ontwaken naar de diepste plekken te brengen.

Dit blog verscheen eerder op de oude Living Inquiries-website.

De realiteit van belichaming: volledig in vorm komen

Door Fiona Robertson. 

Tijdens de negentiende eeuw werd fantasmagorie – of theatrale horrorshows – een populaire attractie in Groot-Brittannië, Europa en de Verenigde Staten. De makers gebruikten verlichting, projectoren, rook, geluidseffecten en elektrische schokken om allerlei spookbeelden te laten verschijnen en het publiek bang te maken. Een opeenvolging van angstaanjagende beelden werd op schermen getoond. Theaters werden vaak dienovereenkomstig ingericht. Er gingen zelfs geruchten dat vaste klanten gedrogeerd werden.

Tijdens het doen van inquiry vorige week, verscheen het woord fantasmagorie. Ik besefte – in grotere mate dan ik eerder had gedaan – de precieze aard van de fantasmagorie die in mijn gedachten gaande was. Ik weet zeker dat het hetzelfde geldt voor velen van ons. We spelen scènes af uit het verleden en herhalen die keer op keer. Verbeeldingen van toekomstige catastrofes of leed nemen bezit van ons. Deze beelden kunnen zo levendig zijn, dat ze bijna of helemaal ons bewustzijn innemen, ongeacht wat we in de fysieke realiteit doen. Ze lijken natuurlijk des te echter wanneer ze vergezeld gaan van gedachten en gevoelens.

Het vermogen om te fantaseren en je dingen voor te stellen is in mijn ogen een prachtig aspect van de menselijke geest. De creativiteit van de geest brengt ons zulke wonderen, waaronder kunst, drama, muziek en literatuur. En toch lijkt diezelfde capaciteit ons soms ook te kwellen. Is het mogelijk om de projector en de rookmachines uit te schakelen, de spookbeelden achter ons te laten en gewoonweg het theater te verlaten?

Ik vermoed dat de fantasmagorie deels ontstaat doordat we tot nu toe niet in staat zijn geweest om het hoofd te bieden aan wat er werkelijk is. Wanneer we getraumatiseerd zijn – vooral als kinderen – is het logisch om te dissociëren en je terug te trekken uit de pijnlijke realiteit van het lichaam naar de veronderstelde haven van de geest. Althans, hier in de geest, kunnen we ons voorstellen wat zou kunnen of zou moeten zijn. We kunnen een voorstelling maken van wat we willen en niet gekregen hebben. We kunnen fantaseren over wat er gebeurd zou kunnen zijn of wat er nog zou kunnen gebeuren. In onze verbeelding behouden we een gevoel van controle in omstandigheden waarin we anders machteloos zijn.

Ook al is de fantasmagorie beangstigend, het voelt vaak minder pijnlijk of angstaanjagend dan feitelijk de waarheid van onze ervaring onder ogen zien. Het onder ogen zien van de waarheid betekent het loslaten van de mogelijkheid van iets anders, zelfs als die mogelijkheid alleen in de fantasie bestaat. De waarheid onder ogen zien betekent de gevoelens en sensaties, die we zo hard hebben geprobeerd om niet te voelen, daadwerkelijk van binnenuit te voelen. De waarheid onder ogen zien betekent aan onszelf toegeven hoe erg het precies was.

Op deze manier uit dissociatie en ontkenning komen is niet gemakkelijk, maar toch voelt het als een opluchting. Het is zeker een opluchting voor het lichaam, dat onvermijdelijk de waarheid van onze ervaring heeft vastgehouden, zelfs als we ons er niet bewust van waren. Het is alleen maar natuurlijk dat de geest – met goede bedoelingen om ons te beschermen tegen de realiteit van pijnlijke waarheden – soms terughoudend is om alles wat er is onder ogen te zien. Hij fluistert of schreeuwt waarschuwingen. Hij probeert ons af te leiden. En toch zijn we op een gegeven moment, ondanks de waarschuwingen en afleidingen, bereid om het podium op te klauteren en naar de mechanismen te kijken die achter de fantasmagorie liggen. We worden ons ervan bewust dat we in een theater zitten; projectoren zoemend, rookmachine blazend.

Hoe meer we kijken, des te meer we ons gaan realiseren wat er achter de horrorshow schuilgaat. Zodra we niet-gevoelde gevoelens gaan voelen, beginnen de projectoren uit te schakelen, op zijn minst een beetje. Zodra we voor onszelf toegeven hoe het werkelijk voor ons was, zijn we in staat om op een diepere manier contact te maken met ons lichaam. Toen ik vorige week verder ging met mijn inquiry, heb ik erkend hoe laag mijn zelfrespect mijn hele leven lang was geweest. Ik begon in te zien hoe gebiologeerd we door de fantasmagorie neigen te zijn. Eenmaal volledig en diep erkend, hoeft de realiteit van ons verleden niet langer op dezelfde manier de scepter te zwaaien. Wij blijven over in het nu – dit lichaam, dit moment, deze stoel, deze geluiden.

Wat gebeurt er als we de feitelijke fysieke ruimte beginnen te bewonen in plaats van de fantasmagorie? Het lijkt erop dat onze focus verschuift naar de realiteit van het lichaam en we beginnen op een subtiel andere manier direct contact te maken met de wereld om ons heen. Er is een verrukking met betrekking tot belichaming die over het hoofd wordt gezien als we verslaafd zijn aan de fantasmagorie. Voor mij zijn subtiele niveaus van dissociatie meer en meer komen te vervallen en heb ik meer kunnen genieten van de geneugten van de zintuigen. Het is een vreugde om vollediger in vorm te komen – zowel onze eigen vorm als de stevigheid van vorm om ons heen. We worden niet langer gegijzeld door het theatrale spektakel dat in onze hoofden gaande is, maar we wijzen het ook niet af. Naarmate we meer geïncarneerd raken, neemt de scheiding tussen lichaam en geest af en voelen we ons onvermijdelijk meer inclusief. Onze relatie met onszelf, onze lichaam en de fysieke dingen van het leven begint te transformeren. Het lijkt erop dat er geen einde komt aan deze reis van belichaming.