Home » Blog » authentiek zijn

Tag: authentiek zijn

Let wel; politiek ís persoonlijk (wat je ook vindt)

Door Fiona Robertson, vertaald door Pleun Vermaas.

We kennen allemaal het spelletje dat politiek is: oppositiepartijen die elk hun eigen door angst gevoede toekomstbeeld voor ons schetsen: “Stem niet op de tegenpartij! Zij zullen jouw levensstijl of je leven hoe dan ook geen goed doen.” Of het nou gaat om de andere politieke partijen, andere landen, een bepaalde groep of een bepaald soort mensen, het spel is hetzelfde: zij tegenover ons. En die twee zullen het nooit eens worden. In de jaren ’70 hadden de feministen de leus: “Het persoonlijke wordt politiek”. Ik zeg dat het omgekeerde ook waar is: het politieke wordt persoonlijk.

Als klein meisje koos ik altijd al partij voor de schlemiel. Ik heb in achterstandswijken in de binnenstad gewoond en gewerkt. Ik uitte mijn minachting voor die éne procent van de bevolking: bankiers en de rijke stinkerds. Toen ik ernaar keek met een facilitator, viel me het onderliggende verhaal op. Ik zag de woorden: ik moet bescheiden zijn. Tegelijk met die woorden voelde ik een sterke fysieke sensatie en voor mijn ogen verschenen er talloze beelden. Behalve een zelf dat bescheiden was, was er een bevel of instructie om bescheiden te zijn. Toen werd me duidelijk hoezeer dit doorwerkte op vele facetten in mijn leven.

Ik weet nog niet hoe het doorzien van dit ik-moet-bescheiden-zijn-verhaal verder gaat. We kijken, misschien komt er nog wat. Er is geen voorschrift. Wat er vanaf nu ook mag gebeuren, ik ga niet meer gebukt onder mijn, voorheen onbewuste, bescheiden-moeten-zijn-verhaal, wat natuurlijk getriggerd werd door beelden van rijkelui die in grote villa’s wonen. Ik hoef het niet meer op anderen te projecteren. Als het weer opkomt zal ik me er, me dunkt wel, bewust van zijn. En zo niet, dan kan ik verder inquiry doen.

Ongeacht jouw eigen politieke voorkeur, kijk eens wie volgens jou ‘zij’ zijn; het mag iedereen zijn. Wie haat je? Met wie ben je het helemaal oneens? Met wie ga je in discussie? Als je een debat volgt op t.v., tegen wie schreeuw je dan? Of je nu politiek rechts, links of midden, Moslim of Jood, zwart of wit, vluchteling, feminist, pedofiel, religieus rechts, of religie anders, homo, immigrant, Darwinist, of homofoob bent, het gaat er niet om wie goed is en wie fout. Het gaat erom te kijken in hoe en waar het politieke persoonlijk wordt.

Neem even een moment van rust, sluit je ogen, focus je op je lichaam, en haal een paar keer diep adem. Dan haal je het plaatje van ‘zij’ voor ogen en bekijkt het. Gewoon kijken. Veroordelingen kunnen opkomen. Dat is o.k., daar kijken we later wel naar. Voor nu kijk je alleen naar dit plaatje. Gaat er dreiging, gevaar of aanval -je kunt kiezen welk woord je meest geschikt vindt- van uit? Onthoud, dit is geen intellectueel of verstandelijk proces; laat je lichaam maar het antwoord geven. Als je iets in je lijf voelt betekent dit dat er een dreiging is. Welk antwoord je maar krijgt, spanning of een verkramping, een gevoel van angst of andere emotie, neem het zoals het komt. Neem de tijd om het te voelen. En kijk dan wat er gebeurt, laat het proces zijn gang gaan. Kijk naar de woorden en de plaatjes die opkomen en voel die fysieke sensaties van de gevoelens. Kijk, dan kom je te weten waar precies het gevaar schuilt. Merk de reactie van je lichaam op.

Het zou kunnen dat terwijl je bewust dat gevaar ‘doorvoelt’, er een identiteit opduikt. Misschien komen er woorden voorbij als: “ik ben in gevaar“ of “ze willen wat van me afpakken”. Of: ‘ik ben waardeloos vergeleken met hen” of: “Ik ben veel beter dan ‘zij”. Kijk ook naar die identiteit(en).

Het kan ook handig zijn om gebruik te maken van de Boomerang of Panorama Inquiry. De Boomerang kun je gebruiken bij een specifieke persoon of situatie die je triggert en met de Panorama kijk je naar meer dan één persoon of situatie.

Wanneer we anderen kwaliteiten toedichten, negatief of positief, kun je er vergif op innemen dat er een beschadigde identiteit aan zet is. En ook nu, laat het zijn wat het is. Haal opnieuw het plaatje van die ‘zij’ voor ogen. Kijk wat het over jou zegt en wat je bent. Wie ben jij in vergelijking met hen? Stel jezelf die vraag en luister naar het antwoord. Herhaal de vraag, het is mogelijk dat er elke keer verschillende antwoorden opkomen. Voel welke van de antwoorden het meeste resoneert. En blijf zoeken naar die identiteit in de woorden, beelden en fysieke sensaties die om je aandacht vragen.

Als de Inquiries op deze manier worden gebruikt helpt het ons om een gevoel van angst of dreiging rond welke politieke kwestie dan ook te ontkrachten. Zelfs voor de kwesties die heel dichtbij komen en volkomen echt schijnen (opwarming van de aarde, vluchtelingenproblematiek, kredietcrisis, waar je hart ook maar van opspringt of je haren recht van overeind gaan staan) kan ontmanteld worden met een inquiry. Wees grondig, laat vooral geen lijken in de kast liggen. Het gaat bij een inquiry niet om het bestaan van dingen te ontkennen en dingen behoeven evenmin een conclusie. Het gaat erom onze ervaringen te onderzoeken om te zien of er niet eerder onderzochte aannames of overtuigingen rondzwerven en rotzooi trappen.

Als we er op deze manier naar kijken kunnen we elk politiek standpunt, emotioneel of spiritueel correct, loslaten. Zo laten de Inquiries ons op ieder moment oprecht zijn. We zijn misschien geschokt door wat komt. Of vinden het gênant. Maar dat hoort allemaal bij het proces. Als er een pad is wat we niet durven betreden, kunnen we ernaar kijken. Wat is het ergste dat kan gebeuren? We zien woorden en beelden en voelen lichamelijke sensaties.

Als we de tijd nemen om de angel van het persoonlijke uit het politieke te halen merken we doorgaans dat er meer duidelijkheid, flow en ruimte rond onze mening(en) is. Mogelijk ontdekken we dat de woede die we eerder voelden over een thema of standpunt dat een politicus te berbe bracht, eigenlijk het verhaal is van een onvolmaakt zelf in ons. Een zelf, dat toen niet, maar nu wèl scherp op ons netvlies staat. Mogelijk vinden we dat we hetzelfde moeten zijn als onze ouders, omdat we hun goedkeuring willen, waardoor we, onbewust, authentieke zelven een enkeltje vergetelheid hebben verkocht. Wat we ook maar ontdekken in dit proces, we zijn vrij om een mening, waar we ons senang bij voelen, te behouden. Zonder star te worden van angst of onvolmaaktheid. Dat is het verschil.

“Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.”  Gerard Reve (Uit De Avonden) [noot vertaler]

Dit artikel komt uit Fiona’s boek, The Art of Finding Yourself.

Lieve allemaal; een brief van elk kind ter wereld

Door Scott Kiloby, vertaald door Pleun Vermaas.

Lieve allemaal,

Je hebt me geleerd om me onvolmaakt en afgescheiden te voelen. Vanaf het moment dat ik geboren ben werd me verteld dat ik niet goed genoeg ben, zoals ik ben. Je hebt de regels van tevoren al vast gesteld. Dat is nooit met mij overlegd. Al vertelde je me dat het verschil tussen goed en kwaad volkomen logisch is, toch zag ik dat jouw onderscheid en jouw regels gebaseerd waren op emoties. Zo leerde ik al op jonge leeftijd dat je tegen me loog, al van begin af aan. Wanneer ik iets deed wat jou tegen de borst stuitte omdat het niet was zoals jij graag zag, dan zei je dat de consequenties die jij me oplegde voor mijn eigen bestwil waren, alsof je zelf een onderonsje met de Alwetende hebt gehad. Maar ik voelde je emoties feilloos aan, van meet af aan. Ik kon zien dat jij gedreven werd door iets dat vele malen primitiever was, namelijk: opgekropte emoties en onbewust denken in jou, dat niet ontmanteld was.

Als ik me gekwetst voelde, opstandig, bang, beschaamd of boos was, overtrad ik jouw regels. Ik wist geen andere manier om je aandacht te krijgen. Terwijl dat was wat ik zo hard nodig had om mijn koers te bepalen in een complexe wereld die me, van begin af aan, alleen maar leugens verkocht. Ik zocht je en probeerde je te vertellen dat ik me gekwetst voelde, opstandig, bang, beschaamd of boos was. En ik kan zien dat jij dat ook bent. Ik wilde dat je je volledig bewust was van je eigen gedachten en gevoelens, zodat jij mij kon helpen bewust te zijn van die van mij. Ik hoopte dat je me kon helpen. Maar dat kon je niet. Telkens weer reageerde je namelijk vanuit je eigen kwetsuren, opstandigheid, angst, schaamte en boosheid als ik me niet aan jouw regels hield. Je projecteerde zo je eigen gevoelens op mij wanneer ik je regels brak. Daardoor werd mijn gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ en ‘afgescheiden zijn’ bestendigd. Dat is ook de reden dat ik als volwassene onmachtig ben om aanwezig te blijven bij mijn gedachten en gevoelens. Toen ik eenmaal wist hoe het was om ‘niet goed genoeg’ te zijn of ‘afgescheiden’, ging ik door met het overtreden van jouw regels. Ik wist niet beter! Alleen zo kon ik die gevoelens een plek geven. Kon ik iemand zijn. Ook al is die ‘iemand’ een sukkel in jouw ogen. Je hebt me geleerd dat niet-iemand zijn geen waarde heeft in jouw wereld. De enige manier die ik heb om mezelf te verzekeren van jouw onverdeelde aandacht is over de schreef gaan en mijn gevoel niet goed genoeg en afgescheiden te zijn in mijzelf te bestendigen.

Je hebt me geleerd lak te hebben aan jouw regels en dan ben je verbaasd als ik daar inderdaad lak aan heb?! Je reageerde vanuit kwetsuren, boosheid, schaamte en angst. Daarom voelde ik me, op mijn beurt, ook gekwetst, boos, beschaamd en bang. Ik vraag in plaats daarvan om onvoorwaardelijke liefde en acceptatie. Ik ben eerder geneigd me aan te passen als ik zie dat ik onvoorwaardelijke lief gehad en geaccepteerd wordt. Ik ben beter in staat om te genezen en gezond te worden als jij geneest en gezond wordt. Maar ik maak me zorgen om het feit dat je jezélf niet onvoorwaardelijk liefhebt en accepteert. Je bent mijn leraar. Ik zie graag dat mijn leraar er geen ‘lesdoekjes’ om windt en helder is, zodat ik leer hoe ik net zo helder kan zijn. Maar jij hebt me dat niet geleerd, hè?! Nee, je hebt me alleen geleerd om te liegen over hoe ik me echt voel. Ik heb dat van jou, echt!

Je hebt verwachtingen van mij die ik onmogelijk kan waarmaken. Dit heeft mijn wens om iemand te zijn versterkt, al is die iemand onvolmaakt en afgescheiden. Alles beter dan niemand zijn. Je eiste van me dat ik me aanpaste aan jouw beeld van mij. Je hebt me gevraagd om niet te liegen, vechten, verstoppen, manipuleren of controleren. Maar ik heb dat allemaal van jou geleerd?! Door naar jou te kijken en door het moeten laveren in een wereld die gecreëerd is door jouw onbewust-zijn. Ik zou niets liever willen dan leven in jouw wereld zonder hoeven te liegen, vechten, verstoppen, manipuleren en controleren. Maar ik kreeg steevast een seintje, dat wie of wat ik ben onacceptabel is. Je hebt tot op de dag van vandaag nooit eens een pas op de plaats gemaakt en het feit onderzocht of die onrealistische verwachtingen voortkomen uit jouw eigen kwetsuren, angst, schaamte en boosheid. Zelfs als je opbouwende kritiek geeft, voelt het als een verkapte terechtwijzing. Het enige wat er opbouwend aan is, is meer ego in ons alle twee. Daarom moet ik doorgaan met verstoppen, liegen, vechten, manipuleren en controleren. De hele rataplan! Ik kan niet anders dan je teleur stellen omdat ik niet aan jouw verwachtingen kan voldoen. Deze strategieën zijn mijn manier om te overleven, mijn hoofd boven water te houden. Jij maakt gebruik van dezelfde overlevingsstrategieën. Ik heb ze bij jou afgekeken. Iedere keer dat je tegen me begint met je hoge verwachtingen, voel ik je angst, schaamte, boosheid en kwetsuren. Maar jij bent je niet bewust van die emoties in jezelf. Je zegt dat ik me moet aanpassen wil ik overleven in deze wereld. Je zegt dat ik me moet aanpassen aan onbewust-zijn. Je zegt dat het nou eenmaal zo werkt in deze wereld. Maar het is juist deze wereld die mijn onvolmaaktheid en afgescheidenheid gemaakt heeft. Dus zeg je me om door te gaan op de oude voet, onvolmaakt en afgescheiden, omdat dat nou eenmaal de stand van zaken is. Dat kan ik niet doen.

De enige aanpassing die ik van jou geleerd heb, is handelen en reageren vanuit mijn eigen psychische en emotionele oprispingen. Dit is de aanpassing die jij mij met jouw regels en jouw emotionele buien bijgebracht hebt, ook al heb jij dat niet door. Zolang jouw irreële verwachtingen van mij niet verdwijnen, kan ik niet veranderen. Ik zit verstrikt in een web van gewoontes. Dat maakt dat ik alleen kan reageren vanuit onverwerkte emoties, net als jij! Als we zo op de oude voet verdergaan, zullen we alle twee niet genezen óf veranderen. En zo zadelen we de volgende generatie op met dezelfde staat van onbewust-zijn en die kinderen geven het door aan hun kinderen tot aan generatie sint-juttemis.

Ik wilde weten hoe het is: helder en onverstoorbaar te zijn, zowel emotioneel als psychisch. Ik wilde weten hoe het is: vredig te leven, met een hart vol liefde, dankbaarheid en acceptatie. Ik wilde weten hoe het is: OK te zijn zoals ik ben. Maar ik heb dit niet van jou kunnen oppikken, omdat ik zie dat je, emotioneel en psychisch, niet helder bent. Jij bent niet OK met wie je bent. Daardoor zitten we samen vast in deze onmogelijke situatie. Je verwacht van mij dat ik boven dit onbewust-zijn uitstijg als een feniks, maar hoe zou ik dat kunnen? Het onbewust-zijn heb ik toch van jou geërfd?! Ik kan dat niet zonder jouw hulp. Pas als jij je vleugels gebruikt en boven je onbewust-zijn gaat uitstijgen, dan kan ik het ook. Maar als je dat niet kunt, zeg het me gewoon, wees oprecht en zeg het asjeblieft, dan zal ik je niet meer om hulp vragen op dat gebied en elders zoeken. Maar als je zegt dat ik moet veranderen, dat ik boven mijn onbewust-zijn moet uitstijgen, terwijl jij dat zelf niet voor elkaar krijgt, dan krijg ik het gevoel dat je weer tegen me liegt. Daarom kan ik je niet vertrouwen. Doordat ik je niet vertrouw, blijf ik mijn onbewuste paden bewandelen van oude patronen en overlevingsmechanismen om te kunnen overleven. Alleen dan krijg ik jouw aandacht.

Ik leer om beschikbaar te zijn voor mijn eigen gedachten en gevoelens. Dit geeft me moed, het werpt zijn vruchten af. Vrede, liefde en geluk laten zich kennen in mijn leven. Maar ik heb je hulp hierbij nodig. En de enige manier waarop je me kunt helpen is deze: wees beschikbaar voor je eigen gedachten en gevoelens. Het helpt niet als je mij als schuldige aanwijst of op mij reageert vanuit jouw eigen kwetsuren, boosheid, schaamte en angst. Iedere keer dat je mij de schuld in de schoenen schuift, gaan we een stapje terug. Dan geef je me weer een seintje dat ik onvolmaakt ben, dat ik niet OK ben zoals ik ben. En dan krijg ik vanzelf het gevoel dat je weer tegen me liegt. Ik weet dat je niet OK bent met wie jij bent en met wat je voelt. Ik weet van je kwetsuren, boosheid, schaamte en angst en dat je er weer oneerlijk over bent. Ik weet dat je niet beschikbaar bent voor je onbewust-zijn. Ik zal wel beschikbaar zijn voor de gedachten en gevoelens die jouw onvermogen bij mij teweeg brengt. Ik vraag jou om hetzelfde te doen. Alleen dan kunnen we beide genezen en daarna veranderen we de wereld, in plaats van alleen te over-leven in de wereld.

 

In liefde en verbijstering,

 

Elk kind van de wereld.

De kritische massa en de innerlijke revolutie

Door Scott Kiloby; vertaald door Hanneke Geraeds-de Vries.

We leven in een nog grotendeels onontwikkelde wereld. Aan de buitenkant vertonen we zeker tekenen van evolutie. Onze telefoonvriendelijke levens, contacten via sociale media, wetenschappelijke doorbraken en andere wereldse ontwikkelingen onthullen een steeds veranderend menselijk landschap dat een vooruitstrevende kant op lijkt te gaan. Maar we ervaren nog steeds een groot gebrek aan verbondenheid met wat we zijn en stuiten op veel obstakels voor ware vrijheid, vreugde, creativiteit, tevredenheid en vrede; tenminste hier in het Westen. Velen zijn de mentale, emotionele en spirituele beperkingen, die ook hun ouders, grootouders en overgrootouders ervoeren, nog steeds niet ontgroeid. De generaties blijven genereren. De buitenkant wordt mooier en mooier. Maar de kernproblemen blijven meestal bestaan, ongeacht het aantal nieuwe nakomelingen. In zeker opzicht treedt er zelfs een soort regressie op, waarbij mensen zo van zichzelf en van elkaar verwijderd zijn, dat ze aan hun schermpjes gekluisterd blijven, zelfs als ze zich op een meter afstand van elkaar of in het gezelschap van dierbaren bevinden.

We lijken met alle geweld nog steeds relaties te willen onderhouden vanuit een gevoel van tekortkoming, alsof er ergens achter ons uiterlijk, in de diepe spelonken van ons hart en onze ziel, onze ware identiteit schuilt: “niet genoeg”. Dit doordringende gevoel van “niet genoeg” steekt overal de kop op, in elke relatie. Velen hebben zelfs de wens opgegeven om te erkennen dat er iets grootsers bestaat dan dit innerlijke gevoel van tekortkoming. In plaats daarvan herkaderen ze dit als: “het hoort nu eenmaal bij mens-zijn.” Het lijkt alsof de mogelijkheid om meer authentiek, echter, meer ontwaakt en liefdevoller te leven zo buiten hun bereik ligt, dat ze zich hebben neergelegd bij het zich toe-eigenen van dit valse masker, in plaats van het te onderzoeken.

Het masker laat anderen iets anders zien, terwijl we diep van binnen, achter die uiterlijke façade, niet bij machte zijn om echt onszelf te zijn, om onszelf, openlijk en onbeschaamd, precies te laten zien zoals we zijn. We hebben nauwelijks voeling met de fundamentele onzekerheden die bijna al onze behoeften en wensen voeden. We raken snel geëmotioneerd en vallen terug in oude patronen van conflicten, pruilen, beschuldigen, klagen of projecteren. We vermijden om deze basisemoties te voelen, terwijl we over-intellectualiseren en onszelf en elkaar over-analyseren. In het tijdperk van politieke en spirituele correctheid zijn we zo het contact met ons eigen lichaam en gevoelens verloren dat we continu nastreven de gevoelens van anderen niet te kwetsen. En zo beschermen we elkaar dus, als moederberen doen, tegen het ontgroeien van onze beperkte mentale en emotionele patronen. Dit gebrek aan contact met ons diepere emotionele landschap brengt het risico met zich mee dat we op dezelfde voet verder gaan, zoals we al duizenden jaren doen.

Wat voor veel mensen belangrijk schijnt te zijn, is hoe ze eruitzien of hoe ze op een ander over komen, of ze genoeg likes op Facebook hebben, of ze slimmer zijn dan gemiddeld, of ze gelijk hebben of het goed voor elkaar hebben of dat ze genoeg geld, roem, aandacht of erkenning van de anonieme massa verzameld hebben. Natuurlijk is niet iedereen even vatbaar voor dit soort patronen. Maar tot op zekere hoogte duikt het bij de meesten van ons wel eens de kop op. We zoeken buiten onszelf naar iets waarmee we het gevoel van tekortkoming in onszelf op kunnen vullen. En de belofte dat die leemte opgevuld gaat worden vind je op elke straathoek, in elke tv-reclame, promotie, nieuwe relatie of verslavend middel of activiteit. Zelfs heel veel moderne spiritualiteit lijkt sterk op deze dingen te focussen. In sommige van deze kringen lijkt het tegenwoordig belangrijker om deel uit te maken van een populaire beweging, om mensen een spiritueel Nooitgedachtland te bieden of om een fantastische reeks spirituele beloften te vergaren in plaats van het uitnodigen tot een diepgaand en radicaal onderzoek van onze ervaring. Je zou kunnen zeggen dat de spirituele leraren de vervangers zijn geworden van ouders die geen goede rolmodellen waren of niet de nodige liefde en aandacht schonken. Tekortkoming is de brandstof voor ons leven en onze relaties. En we lijken nooit zonder te komen zitten. Het gevoel van tekortkoming heeft zo’n sluw en verbluffend vermogen om elke generatie te overleven en zichzelf zo goed in elk verhaal, gevoel en relatie te verbergen, dat we ons er maar vaag bewust van zijn hoezeer de onderstroom ervan de touwtjes in handen heeft. Het is veel geschreeuw om weinig wol. En dat is precies wat het verhaal over tekortkoming ons biedt: niets, niets meer dan de schijn van vooruitgang, erkenning of vervulling.

Deze manier van leven brengt een soort ontoereikendheid met zich mee waardoor velen zich leeg, verloren en bedroefd voelen; niet bij machte om hun ware creativiteit en potentieel in het leven te realiseren. We houden niet van onszelf. En onze cultuur zendt alleen maar verkeerde signalen uit over hoe we van onszelf zouden kunnen gaan houden. Zij richt zich op wat er buiten onszelf te vinden is en hoe de buitenkant eruit hoort te zien. We laten ons misleiden door die cultuur in plaats van deze van binnenuit te ontmantelen.

We zouden het niet meer klakkeloos voor waar aan moeten nemen. Wat is er dan nodig om daarboven uit te stijgen? In ieder geval niet nog meer beloftes die van buitenaf komen. Het is geen nieuwe iPhone of een nieuwe liefde. Het gaat niet om de toekomst, want de toekomst is altijd minimaal een stap verwijderd, zo niet meer; we bereiken haar nooit. Het is geen spiritueel Nooitgedachtland dat zichzelf presenteert als de goede afloop van een sprookje: “en ze leefden nog lang en gelukkig”. Het is niet het vooruitzicht dat anderen ons lief hebben, ons nodig hebben en erkennen. Wat er voor nodig is, is de moed om deze patronen, waar tekortkoming een rol speelt, volledig in het moment, zodra ze zich voordoen, onder ogen te zien en ze te doorzien, onszelf zonder terughoudendheid onder te dompelen in de emoties die we zo wanhopig proberen te vermijden. Als we al die energie die naar buiten toe wordt geprojecteerd, op anderen en op de toekomst, bij onszelf kunnen houden door de kracht van louter waarnemen, dan maken we kans om op een veel diepere en meer transformerende manier te evolueren.

In plaats van het zoeken naar iets buiten onszelf zouden we beter ons innerlijk landschap kunnen waarnemen. Maar het maakt nogal uit hoe we dat doen, want we zijn geneigd tot een soort verlammende analyse te vervallen, zodra we naar binnen gaan kijken.

Er bestaat een verleidelijke aantrekkingskracht om onszelf, elkaar en onze emoties te over-conceptualiseren. Waarvoor ik je hier uitnodig, is niet het herdefiniëren van onze innerlijke ervaring, maar eerder een zuiver waarnemen ervan, terwijl je alles laat zijn zoals het is. En terwijl we zo waarnemen, komen we deze patronen op het spoor, waardoor generaties aan valse overtuigingen en patronen ontmanteld worden. Daarin schuilt een prachtige vrijheid, een omarming van alles. Dit omarmen laat ons verder kijken dan zelfgenoegzaam kernachtige uitspraken citeren als: “Ik accepteer zowel mijn perfecties als mijn imperfecties.” Dat is alleen maar een onvolwassen vorm van spiritualiteit. Het kan zoveel dieper gaan dan dat.

Dit onderzoek brengt ons niet in een of andere lege, open toestand van Nirvana, want ook zo’n toestand gaat weer voorbij. Ik spreek hier ook niet over een non-dualistische realisatie, want dat is ook alleen maar een voorbijgaande fase. Nee, dit soort waarnemen, zolang we niets omzeilen en de moed hebben om bij alles wat er dan ook maar opkomt te blijven, maakt het mogelijk om volledig van onszelf te houden en onszelf te zijn. We laten gehechtheid aan verleden en toekomst varen, maar ook de gehechtheid aan het nu en aan alle spirituele of speciale staten en ervaringen. We komen weer terug in de wereld en realiseren ons dat we die nooit verlaten hebben. We houden van onszelf zonder onszelf echt te kunnen definiëren. En deze vrijheid, die niet langer door concepten wordt aangetast, stelt ons in staat om te blijven veranderen en evolueren. Ons hart, denken en lichaam blijven plooibaar, in staat zich aan te passen aan en vloeiend mee te bewegen met allerlei ervaringen – van liefde tot liefdesverdriet tot rouw of de dood. Dit kan de manier waarop we onszelf, elkaar en de wereld zien, ingrijpend veranderen. Het kan ons creatieve vermogen ontketenen, niet langer gebonden aan de lof van anderen. We zijn dan creatief, louter uit pure en onverhulde vreugde om het creatieve proces zelf – niets meer en niets minder. We laten als vanzelf de generaties van leed en tekortkoming achter ons. Onze relaties veranderen. We zijn niet langer gebonden aan het altijd maar beschermen van de gevoelens van andere mensen of het willen ontvangen van liefde van anderen. We zijn niet langer op die oude, kleverige manier aan elkaar gehecht, die verstikkend en behoeftig aanvoelt. We hebben lief op een volwassen, heldere en openhartige manier. We komen dichter bij elkaar en voelen ons dieper verbonden met elkaar, simpelweg door onze maskers neer te leggen.

En dat, mijn vrienden, is geen belofte. Beloften impliceren dat er iets te geven valt, iets dat van buiten af komt of in de toekomst te vinden is. Dit alles zit al in je. Het enige dat nodig is, is de moed om op de juiste manier waar te nemen. Laat niemand je vertellen dat je meer nodig hebt dan de handeling van puur waarnemen en de organische acceptatie van je ervaring die daarmee samen gaat. De sleutel tot het leven zit niet verborgen in een diepgaande tekst. Het is niet iets dat we aan onszelf toe hoeven te voegen. Het menselijk leven is geen vergissing. Het is niet nodig om het van buitenaf te corrigeren. Onze liefde wordt binnenin onze smart vastgehouden, wachtend om los te breken zodra dit leed ontmoet wordt. Ons beloofde land is ons gewaarzijn in dit moment van alles dat zich al op een natuurlijke manier ontvouwt. Het grootste besef is niet dat er een prachtige toekomst op ons staat te wachten. Het zit hem in het van moment tot moment zien wat er werkelijk in de kern van onze huidige ervaring ligt. Als we zien dat daar niets ligt, is alles mogelijk. Compleet blanco laten we dan het leven alle ruimte innemen en op een wijze, andere manier evolueren. Dat is hoe de generaties van leed en tekortkoming wegvallen. Dat is hoe we verbinding met elkaar vinden. Dat is hoe we de pure vreugde herontdekken van het creëren van waar we voor hier zijn om te creëren. Dat is hoe we los komen van onze schermpjes. Dat is hoe we gezonde grenzen stellen. Dat is hoe we nieuwe mogelijkheden voor onze kinderen aanboren. Dat is hoe we de oorlogen beëindigen. Dat is hoe we anderen laten zijn wie ze zijn. Dat is hoe we onze eigen, unieke expressie in de wereld vinden. Dat is hoe we stoppen met het buiten onszelf zoeken naar iets dat ons innerlijk niet kan vervullen.

Zo worden we wie we altijd al bedoeld waren te zijn: onszelf.

Dit blog verscheen eerder op de oude Living Inquiries-website

Waarheid versus bullshit

Door Lynn Fraser; vertaald door Pleun Vermaas.

I
Het jongste en buitengewone werk (Braving the Wilderness, 2017) van Brené Brown (auteur van o.a. De kracht van kwetsbaarheid) gaat over authenticiteit en hoe moeilijk het is om werkelijk je authentieke zelf te zijn. In het hoofdstuk: ‘Waarheid versus bullshit. Blijf beleefd’, legt Brown uit hoe dat komt en waarom we het zo lastig vinden om oprecht te zijn in onze communicatie en interactie met anderen. “Schaamte speelt een grote rol. Eenmaal geactiveerd, neemt dit gevoel je over”, zegt Brown.
Dit gegeven vind ik interessant. Feitelijk doen we precies hetzelfde in contact met onszelf als in contact met een ander. Als je het van een afstandje bekijkt is er geen verschil. Schaamte doet zwijgen. En met dat zwijgen dwalen we onbewust verder af. Richting? Bullshitland.

II
Het is lastig om de waarheid te spreken (bijvoorbeeld om zonder gene voor je mening uit te komen). Dit heeft te maken met onze natuurlijke constitutie, waarin bepaalde verdedigingsmechanismes zitten. Ontkenning van wat we niet onder ogen willen of kunnen zien is zo’n mechanisme. We onderdrukken simpelweg wat niet in ons straatje past. Dit wordt geregeld in onze primaire hersenen. Onder invloed van een bepaalde emotie, bijvoorbeeld angst. We hebben overtuigingen ontwikkeld over onze eigen onwaardigheid. Het is tamelijk desastreus voor een kind om te ervaren dat je ouders je negeren of je pijn doen. De menselijke behoefte aan verbinding is bijzonder sterk. We houden relaties liever koste wat kost in stand. Vaak uit angst om alleen achter te blijven of buiten de groep, te vallen. Dit soort gedrag vindt veelal onbewust plaats. Het is beter gezegd een reflex, met wortels uit de oertijd. Als je toen buiten de groep viel of gemeden werd kon je het wel schudden. Dan ging je gewoon dood.

III
Als we geestelijk volwassener worden, gaan we inzien hoe hoog de prijs van sociaal isolement is en dat sommige van onze relaties op deze manier niet werken. Dan beginnen we te zien wat waar is, dan krijgen we meer duidelijkheid. En nadat we even diep adem gehaald hebben, staan we ons mannetje en praten we geen bullshit meer, maar de waarheid.

IV
En dan wordt het pas echt spannend! We treffen maar zelden mensen die op onze waarheid zitten te wachten. Men is simpelweg niet geïnteresseerd of wil het niet horen omdat het haaks staat op hun eigen ideeën en dus als bedreigend wordt ervaren. Uiteindelijk willen we allemaal in een wereld leven waarin we vrij en onbekommerd kunnen zeggen wat op ons hart ligt zonder bang te hoeven zijn voor afwijzing. Maar let op! Dit gaat niet over slechts ‘een nachtje ijs’. Het kost tijd.
We kunnen het beter per situatie bekijken. Wat is de beste manier om te reageren, om iemand tegemoet te treden? Stellen we ons meteen open en kwetsbaar op of beschermen we onszelf door eerst wat meer op afstand te blijven om vervolgens stapje voor stapje ons ware zelf te laten zien?

VI
Je ziet, we kunnen onszelf niet voor de gek houden. Diep van binnen weet je best wanneer je onzin uitkraamt en wanneer niet; wanneer je bang bent, bezig bent te imponeren, kortom bullshit verkoopt om welke reden ook. Je kent het verschil best. Je ‘gutfeeling’ vertelt het je. Elke keer als we vanuit ons diepste zelf durven te spreken, onze persoonlijke grenzen daarbij in acht nemen en toch respectvol en integer blijven in contact met de ander, ja dan tonen we ons ware gelaat. We zijn verbonden met ons ware zelf.
De Living Inquiries vormen een stevig fundament om tot hier te komen. Het scheiden van kaf en koren. Geen bullshit, wel waar(heid).

“Om te weten dat je zelfstandig door de wildernis kunt navigeren – om te weten dat je trouw aan je overtuigingen kunt blijven, jezelf kunt vertrouwen en kunt overleven – dat is pas echt ergens bij horen”
~ Brené Brown

Onderstaande audio is een van de vele manieren waarop we onszelf kunnen leren kennen, ontspannen en Natuurlijk Rusten:

Angst om authentiek te zijn  https://youtu.be/iQvJirAS2OM

Contact (in het Engels) – [email protected]  http://lynnfraserstillpoint.com/blog/