Door Lisa Meuser, vertaald door Pleun Vermaas.
Waar blijf ik
zonder
juk
van kijk-mij?
De kamer voelt groter
plotseling, onverwacht,
groot en weids.
Ruimte.
En daar ben ik.
Vrij.
En het is …
zo mooi, hier.
De regels zijn niet meer,
die touwtjes losser.
Niet meer bezig om lief gehad te worden.
Leven openbaart mijn beschikbaar-zijn
aan mezelf.
Het jong geleerd, afgestaan,
het is weg.
Maakt plaats voor niets
en al dat is.
Puzzelstukjes
vormen
vormeloze
puzzel.
Ik kan niet bewijzen wat ik waard ben
en in dat onvermogen
ervaar ik
onbetwist
mijzelf als waardevol,
als zon, maan en ochtendmist.
Krekels, we zingen samen.
We dansen, we spelen, we hemelen.
We reiken uit, we transformeren.
Een nieuwe ademtocht
blaast leven in.
