Door Fiona Robertson, vertaald door Pleun Vermaas.
Geen pijn meer, fluistert de wind
Je waadt al te lang in zijn drijfzand.
Voorbij het zwijgen,
Voorbij het laffe,
Is dit –
Deze inham waar het tij komt
Deze met zeeslakken bezaaide rotsen en
De oranje snavel van de scholekster
In het schemerige winterlicht.
Ja, laag op laag is gestript,
Maar hoe zit het met het woeste?
Op dit door regen gegeselde strand
Het zal niet langer wachten.
Het wil me terug:
De beschaving heeft me al veel te lang in het gevang.
