Door Fiona Robertson, vertaald door Pleun Vermaas.
Het verhaal, nog nauwelijks begonnen, ontmoet vandaag stilte
anders dan het doorgaans gebruikelijke ‘er iets van maken’
Geen impuls naar voren, geen terugtrekken
Beduusd door het gebrek aan beweging
zit ik en doe niets
de levendigheid van mijn zintuigen volstrekt duidelijk
Dan komt er een vraag: wat is er hier?
Ik zit en wacht, het antwoord gaat het verstand te boven
doch evenwel bekend
En weer komen er woorden: ik neem alle ruimte in die ik wil
Echt waar? En hoeveel ruimte is dat?
ruimte neemt geen ruimte in:
het heeft geen specifieke locatie nodig
Nu wordt het duidelijk dat er hier iets kostbaars is
dat zorg nodig heeft
We hebben er geen flauw benul van wat het wil
totdat we inzien dat het niet bestaat
Wat nou als ik nergens tegen protesteer en dingen zijn zoals ze zijn?
