Door Fiona Robertson, vertaald door Marloes Geraeds.
Ik zocht (op alleen maar verkeerde plekken) naar een antwoord op een raadsel dat niet bestond
Zo had het moeten zijn zo had ik moeten zijn we moeten zo zijn om dit te worden
Hier komt het geheim: er hoeft niks aan jou veranderd te worden niks is ook maar een haartje misplaatst geen preek of prikkel nodig
En toch veroordelen wij de rups we staan vaak op gespannen voet met onze eigenschappen worstelend, onze voetstappen beperkt tot een onbeholpen kruipen we snakken te vliegen, in het vage geloof dat we vleugels hebben, ergens
Op een dag, is de tijd rijp en stopt al het gewoel alle verdere bewegingen worden zinloos als we naar binnen keren de duisternis vertrouwen en wachten
