Home » Blog » Blog

Categorie: Blog

The Living Inquiries Blog

Twee kleine druktemakers

Door Judith Sumitra Burton, vertaald door Hanneke Geraeds-de Vries.

Tijdens een Living Inquiries-sessie vanmorgen voelde ik me ‘wanhopig’. Dat kwam door de druk om meer geld te moeten verdienen. Het is een oude bekende voor mij, dat verhaal!

Voor vandaag, morgen en waarschijnlijk de komende paar jaar is er genoeg geld om rond te komen. Maar hoe moet het daarna? Ik moet meer verdienen, meer sparen, zorgen voor een goed gevulde bankrekening, zodat ik op mijn oude dag geen last zal zijn voor mijn familie!

Ik kon de druk van wanhoop in de linkerkant van mijn buik voelen. Twee kleine ballen van energie daar schenen te weten dat dit waar was – ze zetten me letterlijk onder druk om beter mijn best te doen, om iets extra’s te doen, om meer geld te verdienen. Ik bleef met mijn aandacht bij deze energieën, de twee kleine ballen, en stond toe dat ze met nieuwsgierigheid gevoeld werden. Waar was dit allemaal voor nodig?

En toen verschenen ze: ik zag deze twee kleine druktemakers van uilen, precies op die plek in mijn buik (ik had dit plaatje van de kleine uilen eerder in de week online gezien). Ik kon ze allebei zien en voelen, rondrennend in een poging wat energie op te wekken. Hoe meer ik met mijn aandacht bij deze kleine druktemakers bleef, des te  meer ze op stripfiguren gingen lijken. Ik begon te lachen en mijn facilitator ook. Hun energie was aanstekelijk – zo authentiek druk, een hoop geblaat maar weinig wol.

Door het lachen kon ik me wat ontspannen. En toen ik mijn aandacht terugbracht naar mijn lichaam om op zoek te gaan naar deze ‘wanhoop om meer geld te verdienen’, waren deze kleine druktemakers van uilen vertederend en stil geworden.

Het werd me toen duidelijk dat als ik zo nodig een druktemaker wilde zijn en me een beetje zorgen wilde maken over geld of iets anders, deze kleine uilen er zouden zijn om samen met mij drukte te maken. We zouden rond kunnen stampen, onze veren kunnen pluizen en schelle kreetjes kunnen slaken, zoveel we maar wilden. En als we moe zouden worden van al dat gedoe, zouden we weer stil worden en tot rust komen.

Ah, hoe wonderlijk die inquiries!

Zo werkt de Living Realization-methode in ons leven:

Door Scott Kiloby, vertaald door Pleun Vermaas.

Het begint bij het idee dat we afzonderlijk bestaande ik-jes zijn in een wereld vol andere afzonderlijk bestaande ik-jes en dingen. De meeste mensen zijn hiervan overtuigd, de een wat stelliger dan de ander. Dit geloof in afgescheidenheid is de bron van ons leed, onze hunkering en strijd. Bij deze methode beginnen we met de heel eenvoudige uitnodiging om het gewaarzijn in iedere situatie te herkennen. We ontdekken gewaarzijn als iets dat er altijd en overal is, wat er ook speelt op dat moment. Dit geeft ons de mogelijkheid om onze neiging, om helemaal te focussen en te vertrouwen op het denken, ongemoeid te laten. Zodra we het gewaarzijn herkennen, ondervinden we een natuurlijk gemak en welzijn.

We ervaren emoties en fysieke sensaties steeds meer zonder ze automatisch te willen benoemen en er een persoonlijk verhaaltje aan op te hangen. Dit verlicht het verlangen om steeds weg te vluchten in een toekomst om te proberen ons beter te laten voelen. Elke emotie en fysieke sensatie mag zijn zoals die nu is. Dit biedt de mogelijkheid om op een natuurlijke manier te helen, de mentale en emotionele balans in ons leven te herstellen.

We ontdekken dat elk object onlosmakelijk verbonden is met de gedachten, emoties en fysieke sensaties, die er “vorm aan geven”. We zien dat alle gedachten, emoties en fysieke sensaties onafscheidelijk van het gewaarzijn opkomen en weer verdwijnen. Met behulp van de Unfindable Inquiry ontdekken we dat er geen afzonderlijk ding te vinden is. Het geloof in afgescheidenheid verdwijnt. Soms meteen of geleidelijk aan. Nadat het geloof in afgescheidenheid is ontmanteld, blijven we, voor het gemak, gerust de dingen bij naam noemen. Dit is de gulden middenweg. Het gangbare bestaan is de verschijningsvorm van verschillende dingen, zoals: ik-je, andere persoontjes, auto’s, steden, gerechtigheid, appels, de aarde en wetenschap. We zien dat het allemaal niet als iets afzonderlijks bestaat en toch verschijnt het. In het gangbare bestaan staat alles in relatie tot elkaar, en juist afgescheidenheid valt nergens te ontdekken.

Het Leven is Voor Mij

Door Judith Sumitra Burton, vertaald door Hanneke Geraeds-de Vries.

Het leven is voor me (niet tegen me).

Een paar maanden geleden drong dit besef ineens tot me door en het voelt alsof alles in mijn wezen nu verschuift om ruimte te maken voor deze waarheid.

Een groot deel van mijn leven heb ik zonder dat ik het in de gaten had in een waas rond gelopen. Hierbij had ik het idee, zonder dat ik het begreep, dat ik door iets duisters achtervolgd werd. Het voelde echt (als ik er al ooit eens echt bij stil heb gestaan om erover na te denken) alsof het leven tegen me was. Dat het obstakels en afschuwelijke toestanden op mijn pad bracht, waardoor ik moest worstelen om de dingen aan te pakken. Niets ging zoals ik dacht dat het zou moeten gaan. Ik voelde me een slachtoffer van heftige, onzichtbare krachten.

Jarenlang heb ik moeite gedaan om ‘het verhaal van mijn leven’ te begrijpen. Een leven dat zich helemaal niet ontvouwde zoals ik had gehoopt en gepland; vechtend tegen deze onzichtbare krachten, terwijl ik probeerde de scènes weer in overeenstemming te brengen met mijn oorspronkelijke droom. Het mocht niet baten. Hoe meer ik vocht, des te meer ik faalde. Uiteindelijk gaf ik het gewoon op. En dat opgeven lijkt de basis te hebben gelegd voor dit nieuwe inzicht.

In de afgelopen jaren, waarin ik met de Living Inquiries gewerkt heb, leerde ik geleidelijk aan me te ontspannen, om de dingen te laten zoals ze zijn. Wat een enorme verandering ten opzichte van de eerdere strijd om de dingen in overeenstemming te brengen met mijn persoonlijke wensen! Als kind heb ik geleerd dat ik mijn eigen lot kon creëren; dat ik alles kon bereiken als ik me daar maar voor inzette. Klinkt als een goed bedoelde les, toch? Maar in feite leidde al dit proberen en doen mij in een waas van verwarring.

Nu voelt het meer alsof ‘iets anders’ de leiding heeft. Een kracht die groter is dan dit kleine ik-je. En ik hoef me niet te verzetten tegen alles wat op mijn pad komt. Het voelt veilig om het los te laten, te stoppen met vechten en me te ontspannen in het leven zoals het door me heen stroomt.

Ik hoef alleen maar te Rusten, Inquiry (zelf-onderzoek) te doen en te Genieten van het Leven (zoals Scott Kiloby vaak  adviseert). Rust zo vaak mogelijk zonder in gedachten te verzinken, al is het maar voor heel even; doe zelf-onderzoek naar alles wat het oneens lijkt te zijn met wat het leven brengt en wees daarbij nieuwsgierig en mild; en geniet van wat er al is.

Het klinkt gemakkelijk, hoewel het niet altijd zo is. Er spoelen nog steeds golven van emotie door me heen als er een blokkade is. Ik denk er niet altijd aan om de tijd te nemen om te rusten, om echt te ontspannen in ‘wat is’. En ik betrap mezelf er wel eens op dat ik nog steeds vecht tegen de realiteit, bang dat ontspannen in het leven te kort door de bocht is om van het leed verlost te raken.

Maar er is een groeiend besef dat Het Leven voor mij is. Dat het hier is om mij te helpen, niet om mij kwaad te doen. En dat is fenomenaal!

Eten op wilskracht?!

Door Judith Sumitra Burton, vertaald door Pleun Vermaas.

 

Eten op wilskracht? Het smaakt zoeter zonder. Eureka!

Kunnen de Living Inquiries, of andere tools, de helpende hand bieden om een eetverslaving achter je te laten? Het is een lastig iets, ik bedoel daarmee dat het niet mogelijk is om eten uit je leven te schrappen. Mijn relatie met eten en troosteten heeft me, door de jaren heen, veel geleerd over mezelf. Op wilskracht begon ik aan een nieuw dieet, gewapend met nieuwe voornemens en verboden, om er na een tijdje weer de brui aan te geven, omdat het onmogelijk was om het vol te houden voor een langere periode. Ik ben vele malen afgevallen en na een tijdje zat het gewicht er weer aan.

Het is nog maar pas, dat ik inzag dat mijn pogingen om wilskracht te gebruiken om mijn eten aan banden te leggen, niet werkt. Op wilskracht voel ik mijn binnenste samentrekken, als ik heel ‘vastberaden’ iets forceer, om zo gehoorzaamheid af te dwingen van dit stiekeme en zwakke zelf, dat zelfs de simpelste dingen soms niet voor elkaar krijgt.

Wat ik toen zag was zo heerlijk – een intentie om te onderzoeken of ik zonder meteen op standje wilskracht over te gaan, een gevoel van bereidwilligheid kan aanspreken – om mezelf gewoon de vraag te stellen, met liefde en respect: “Wat ben ik bereid te doen op dit moment?”.

Ik ben oprecht verbaasd hoe veel verschil het maakt, als ik op deze wijze met mezelf praat. Gewoon aardig zijn opent ‘zoete’ deuren. Bereidwilligheid geeft me de mogelijkheid om in het moment een keuze te maken, in plaats van mezelf aan een streng regime over te leveren. Werkelijk ieder moment biedt nieuwe mogelijkheden.

Ik merk dat er ruimte is om dingen te overwegen. Zo vraag ik mezelf bijvoorbeeld af: als ik dit nu eet, hoe zal ik me dan voelen na een half uurtje? Terwijl ik me het liefst sterk en licht voel. Er is meer ruimte bij bereidwilligheid, die ik bij wilskracht niet ervaar. In plaats van dat ik voetje voor voetje schuifel binnen een strikt afgebakend gebied, is er een open veld waarin zich speels en liefdevol nieuwe paden ontvouwen.

Op deze manier speelt ‘de wil’ nog wel een rol, maar dan als een zacht feel good-deuntje op de radio, waardoor ik op respectvolle wijze vol compassie met mezelf kan praten. Als ik toch een misstap bega en teveel heb gegeten, is dat oké. “Geen probleem. Perfectie is niet de hoofdzaak…” Door bereidheid kun je vrij ademen en lachen. Er is ruimte.

Het Living Inquiries-proces helpt me om lief te zijn voor mezelf en het goed/fout-denken tot rust te brengen. Het zal nog wel een tijd duren voor ook het compulsieve gedrag –bereidwilligheid versus wilskracht – uitgedoofd is. Er zijn nog veel gedachtepatronen, emoties en fysieke sensaties waar ik de Living Inquiries op los kan laten. Maar, ook al duurt het nog een tijd, ik heb goede hoop dat de resultaten blijvend zullen zijn.

In de tussentijd leer ik mezelf, stapje voor stapje, lief te hebben. Dit is hartverwarmend.

Het raam: ik zie, ik zie, en wat zie jij?

Door Marcia Martin, vertaald door Pleun Vermaas.

Een paar dagen geleden zat ik klaar voor een online vergadering. We kwamen een voor een de chatroom binnen en kletsten wat met elkaar. Ik geloof dat ik afgeleid werd door het uitzicht vanuit mijn kantoor. Of eigenlijk was ik niet afgeleid, maar keek ik vanuit mijn raam. Ik zag mensen die me lief zijn. Ik zag hoe de wind een spel speelde met een bamboeplant buiten. En hoe de bladeren zo van kleur veranderden. Het was duidelijk dat sommige van ons gestrest waren door de huidige gebeurtenissen. En anderen leken daarentegen volkomen op hun gemak, vrolijk, relaxed. Het hangt allemaal af van wat je ziet, als je uit je raam kijkt. Geef je betekenis aan wat je ziet? Is die betekenis tijdsgebonden?

Voor mij is dit precies wat de Living Inquiries doen. Soms kijk ik uit mijn raam en zie stormen; wind die woest waait en het leven, zoals ik het zie, bedreigt. Op andere momenten is er slechts een briesje of waait het helemaal niet. ‘s Avonds zie je soms prachtige zonsondergangen in een zinderend kleurenpalet. ‘s Ochtends tuimelen en springen vissen enthousiast op uit het meer, dan lach ik altijd even. Dit alles wordt gezien door hetzelfde raam. Dit alles verandert, iedere seconde, en kan nooit meer op exact dezelfde wijze ervaren worden.

Vanavond wachtte ik, onderuitgezakt in mijn bureaustoel, op het moment dat de zon zou gaan zakken. Plotseling werd ik overmand door een golf van verdriet. Terwijl ik de fysieke sensatie zijn ‘ding’ liet doen, kwamen er woorden op. “Ik heb alweer gefaald. Ik ben alweer alleen.” Tranen stroomden over mijn gezicht, ik liet de woorden gewoon komen, voelde de fysieke sensaties en tranen precies zoals ze kwamen. En binnen enkele minuten, was het voorbij.

Ik ga daar zeker nog een keer met een facilitator naar kijken of ik ga er zelf mee aan de slag. Het gaat er mij nu om dat ik me bewust wordt van het moment en het ongemoeid kan laten, zonder verborgen agenda. Nu ik deze woorden neerpen, voel ik me getroost. Ik heb mezelf gedeeld met mezelf. Soms, is dat het enige dat nodig is.